Uda-azken-berriaz

Amaia Iturbide

 Hurrenez hurren goaz teila gautuak

 ahokada lainotan kebideak

 ebanozko harparen kaligrafia afinatuaz

 izkiriatzen iraila hitza

 —egunsentien haragi eta muinoen mintzezkoa—

 udaberri izateko bokazioa duen

 udazkeneko eszenatoki osagabean

 non leihoetako zelai laukietan

 tolestu eta biderkatutako paisaia-mihisea

 ilunaren argian lasatzen den irudua bait da

 eta irudiaren ondorengo irudietan bezala

 marrazkiaren barruko marrazkietan

 lerroak ibai bidaiari bait dira

 ezponda batetik besterako mandatuen eramaile

 otzan, ilun nabar, berbatsu

 airearen pintatzaile ozen, haizetsu;

 eta bihurguneak, zume dantzari

 inguruko susmoen igarle

 berde alerukor, soinuzko, moldatsu

 lurraren marrazkilari fin, barraskilotsu;

 biak, lerroak bihurguneekin,

 kontrapuntuan elkarrizketatzen direlarik

 hari bakar batetik sortutako azpi-harien bidez

 asmatzen bizitzaren amarauna

 —urrearen disdira bustia

 ahantzi ez duen zilar-eurizkoa—

 nola korapilatu eta deskorapilatzen den.