Katalin

Amillaitz

 Nork eraman du Katalin,

 bere begi ederrakin?...

 Azken-bordara lagundu dio

 auzoak negar batean:

 olatu galdu batek bota zun

 legorrera bart gabean:

 itsas-ertzeko aitz-arte baten,

 jaso dute gaur goizean.

 Erriko mutil jator guziak

 zerakarten bizkarrean:

 mutil guziak bizkarrean,

 da txandaka aldatuz bidean.

 Nork eraman du Katalin

 udaberriko lorakin?...

 Auzoko biotz gazte guziak

 maitez zituan irakin:

 biotz guziak irakin,

 baña bat besterik maita ezin:

 bat besterikan maite ezin,

 eta bera, Itxaspeko Martin.

 Baña Martin'ek maitasun aren

 berririk etzuan jakin:

 ta itxasoz aruntz, amesen billa,

 erritik zigun aldegin.

 Nork eraman du Katalin,

 jostatzera izarrekin...?

 Itxas-kanpotik kaio talde bat

 garraxika dator arin.

 Ta ¡ai ene! urruti, ontzitxo baten,

 galdu da Itxaspeko Martin.

 Neskatxa bati bere biotza

 lertu zaio min arekin;

 ta itxas-aurrera sartu da

 igari deadarka: Nun aiz, Martin?

 Eta Martin'ek erantzun dio

 urpetik: Ator nerekin!

 Abots arretxek eraman digu

 illen errira Katalin!