Urruneko xoria

Agnès Esponde

 Gazte eta lorios, adin ederrenean

 ez zen ez dudarik ez mugarik gure artean

 gogoa arin, bihotza argi, zorion betean,

 zer parabisua, lur huntan berean.

 Primaderaren pare lehen urtetan

 baratze bat egina ginuen elgarrekilan

 kolore guzietako lorez estalia

 xoriek xaramelez alegeratzen zutela.

 Iguzkiak gure kara osoki berotuz

 itsasoak aldiz bere uhainez amodioa hedatuz,

 ilargiak ere begi keinu bat botatzen zuela,

 izarrek zeru gain hortadk distiratzen zutela.

 Denak berdin girela sortzean,

 xuri, gorri, hori ala beltz lur huntan

 gizonek beren legez mundu guzia kudeatzen,

 ordu berean, beste batzuek batasun eta bakea suntsitzen.

 Desberdintasunak gizona aberasten duela!

 halere, nola loreak zimeldu dira uda hastean

 ez ote ginuen baratzea aski artatzen?

 zerua ere lainoz estali da ustegabean.

 Urruneko xori batez nintzan gustatu

 hurbilagoko xaramelak ez nintuen xoratu!

 bere tokirat betiko da airatu...

 ni aldiz, hemen bakarrik gelditu.