Barne mortuak
Itxaro Borda
I
gaua jausten denean hiri bortizki balakatuz,
oihuak ezpainetan leher-zorian
antsiak eramaiten gaitu
karrikaz karrika
amodioaren itzal ximelduaren urratsetarik,
ostatuetako altzo keztatuetarik
soinu gogorrak jazartzen zaizkigu,
oldartzen
behialako antsia
desira itsu bihurtaraziz,
maite zaitut maite
oihua ezpainetan leher-zorian
dabilkigularik
ixiltzeko keinua marraztuz
nitarik urruntzen zara
bapatean akiturik
karrikaren erditik desagertzeko,
sabel leun eta eztiak
ez bide dira guretako...
II
ukamenak ilundu begientzat
jadanik
ikustezinak bilakatuak gara
nehork ez gaitu kurutzatzen
edo/eta
sahetsetik iragaiten zaizkigunean
ez digute agurrik luzatzen,
ez bagina bezala,
egunerokotasunaren ausikia salbue
maitalerik ez daukagu
asetzen goaz
alabaina
guziek badakite
maitasunaren oinarrizko
baldintza sohakoetan
dela bermatzen,
eta ukamenak ilundu begientzat
dagoeneko
ikustezinak bilakatuak gara.
III
sortu arau,
burdinazko ataparrak purruskatzen
zizkiguten ametsak,
baina
gure ametsak
airearen antzekoak ziren
behar-gorri, lehia zorrotz,
uhargi
eta menderakaitz.
halatan,
amets haiek
larru minberak
azuzkuluz
urratzeraino
ahurrean
tinkatzen genituen,
altxor.
IV
eskuak eta eskuen itzalak barne,
harriaren lakarrean
juntatzen dira,
otoitzez bezala,
ekaia heztearren.
eta eresien
baheetarik
ihes dihoatzilarik
eskuek eta eskuen itzalek barne,
lakarra laztanduz
harria
zeharkatzen dute
gero bila
otoitzez bezala.
V
sekula ez dugu trenik hutsegin,
altzeiruzko mamu zaratatsuek
haragia erdiz-erdi ebakiarren;
ohe hertsien bakardadean, umekien gisa
amaren sabelean
kukubilkaturik
izenik gabeko gunea onhartu dugu beti,
gogoz kontra izanagatik
sekula ez dugu trenik hutsegin
kaiertzean dudati geratuz gero.
mina are latzagoa zatekeela
sinestera helduak ginelako!
VI
garapen iragarriaren sareetan
lekurik ez dugunok
hargatik
oinez
jarraituko dugu,
desertu idorretan
zango-zola lardeskatuak
orbaindu arte.
zure soa, zure eskua,
zure ezpainen plegu minbera,
gidari xume bekizkit,
pentsamendu doieko
argizpi kuttun,
are urrunago eraman dezagun
garapen iragarriaren sareetarik
kanpo
deramagun
ibilbide
itxuraldatzailea.
desertu idorretako
errautsek
betazalak, biloak, soinak
lurrez
estaliko dizkigutelarik,
salbatunean,
noizbait
ez ote gara
elkar ezagutuko?