Urtatsa

Andolin Eguzkitza

 Ilusioen garia joan da.

 Joan dira loreak,

 pagoaren hostoak eta

 satsa gaualdeko hamaika t'erdietan

 bazten duten langileak.

 Parte Zaharreko karriketatik

 ibilki

 joan egin zaizkit

 amodiozko jotzen nituen nahiak,

 sagar gorrien modura

 zail eta gordin gura nituen gorputzak,

 eta zikin eta hondakinen artean

 zabuka nabil

 kalearte honen erdian

 baso beltzean haizea balebil bezala

 orrien harramantzak izutua,

 hazkorrien erdian euria balekar bezala

 beldurrez abaro bila,

 ene bihotza odoletan balego bezala,

 nigarrez bakar eta eroa.

 Zeren amak eguerdian

 zuzen eta,

 beti egiten duen bezala,

 ustekabean itaundu baitit

 amodiorik ote neukan,

 eta ezkontzeko esperantzarik,

 eta gezur batez erantzun behar izan baitiot,

 bizitzea laburra dela

 eta bizkor iragaten

 erran baitit,

 eguzkiaren printzak

 laster direla hiltzen eta

 agortzen errekastoetako ura,

 urteak joan eta desertuak zabaldu ahala.

 Eta hotzaz eta beldurrez

 mozkortu naiz

 kalearte honen erdian

 zikin eta hondakinen artean,

 ondotxotik satsa batzen duten langileak

 joan badoazala.