Destenorez

Jakes Ahamendaburu

 Gure esku suminduak

 zimur daitezen

 elurte lodien apar itsua

 doi doia jastatuz

 negu hura beti destenorez

 sartzen zaigularik

 zonbat aldiz denborak

 ez ote gaitu utzi

 bakar bakarrik

 eneguaren gainez, astiroko izar apal

 abendoa bezain enul

 hunki arinegien gordean

 Ehujarreko ugaitz ertzean

 ausentzi luzegien galduan

 Noiztik arantzagabe

 zure ezpainen arrosa

 Norentzat ote nire biharko

 bihotz pulunpak

 Oroitzen lagun iezadazu otoi...

 Bainan zer ulik nau gaur ausiki?

 nori zor zaio halako begirunea?

 eta neu, nor ote naiz? Nitaz bertze bat? zu?

 gibel ondorik ez daukan

 amets kondalaria

 ala iratzearen okrea

 kantatzera saiatzen den

 haur izana baizik.