Kantika VII
Mamud Darwich
palmatzeen itzala, azken martirioa, eta gure ontasun maiteetaz
erreportai bat ematen du egunero irratiak. Udazkenean eta neguan
maite zaitut
Haifak ez du negarrik ixuri. Eta zu malkotan zaude. Hiriaren
detaileak ez dituzu ahanzten. Emakume zen eta profeta
itsasoa! Ezetz. Ez da honela sartu itsasoa gure etxeetan. Bost leiho
estaliak izan dira, baina terrazak oraindik urdinaz eta
belar lehorrez beteak daude
Ene zaindaria agurtu dut. Gerla merkeaz kontent zegoen. O pistolen
eta girofleen herria, ama ez zen nerekin. Denboraren eta irratiaren
haraindian zure bila joan naiz. Zure formak hausten ninduen eta
barreiaturik uzten
Hitza bekatu zen eta exilioa ixiltasun. Fedainak, zure aranetan
hiltzea espero zutenak. Zure eskuetan heriotza sarrera txartela
zen. Negarrak mespreziatzen zenituen.
Noiztenka, oroitzapenek exiliatuen nortasun agiriak dira. Baina
garaia memoriarekin jokatzen da, errefuxiatuak sortzeko. Iraganak
emigratzen du, eta memoriarik gabe abandonatzen ditu. Gogoratzen
ahal zara gutaz? Erraten bazenigu: bai denetaz oroituko gara zure
kontu? Bagenio: bai! orduan badira munduan, puxanten aintzinean
belaunikatzen diren jujeak
leiho bakoitzetarik, pasteka larruen gisara, oroitzapenek aurdiki
ditut, pinudia inguratzen duen ilunabarrean etzan naiz (ihausteriek
herri urrun batean disdiratzen dute. Neskek mertxika bitxiak biltzen
dituzte... )
zimiztek bezala, oroitzapenek, haragia zeharkatuz, zuregana, zutara
bihurtzen naute. Heriotzak, oroimen antza dauka. Biak zuri buruz
bideztatzen dira, zuri buruz, o herri, munduko puņal ororen erdian
balantzatzen duena eta zeruaren eremua
palmatzeen itzala, azken martirioa, eta gure ontasun maiteetaz
erreportai bat ematen du irratiak. Neguan eta udazkenean maite
zaitut
