Mintzo zara
Leopold Sedar Senghor
Zure adinaz mintzo zara, zeta zurizko zure seme-
etaz
begira zure eskuak, elorri arrosen ezpal, zure
lepoaren graziaren azken plegua.
Gustatzen zaizkit zure betazal ileetako hautsak,
eta zure begiak urre beltz eta zure begiak
urre orlegizko ihintzaren gaineko eguzki, goizeko
belardian, zure begiak azaroan, Goreako gaztelu
inguruko albako itsasoak bailiran.
Zenbat indar beren sakonetan, karabelen torturak,
jainko beltzen kaiertz!
Zure zimur gazteak gustatzen zaizkit, arros za-
harrak koloratzen dituen itzal horiek,
zure irailako irria, ahoko eta begietako ezkinen
lore horiek,
zure begiak eta zure irria, zure eskuen eztia,
balusa,
zure gorputzaren mantal lodia,
Edeneko baratzean luzaz xarma nezatela
Emazte bigun, dena oidar, dena gozotasun.
Baina sasoin hotzaren minean
zure arpegiko marra makurrak argiago agertuko
direnean,
zure matelak zilatuagoak, zure soa urrunagoa,
andrea neguko zelaien antzera, hildoz markatuak
izanen direnean zure larrua, zure lepoa, zure
gorputza nekaturik,
zure esku mehar uhargiak, nere bilakuntzaren
altxor ritmikoak lortuko ditut.
Eta eguzkia angusti gau etengabearen atzean
kaskada eta melopeia berdina, zure arimako
iturrien murmurioak.
Zatoz, gaua terraza zurietan ixurtzen da, eta
etorriko zara,
ilargiak bere hauts transparenteen
argiaz itsasoa ferekatuko duenean.
Urrutian, arrats marinoaren leizetan izarrak pau-
satzen dira.
Ugarte bide esnetsuaren antzera hedatzen da gaua.
Baina, entzun, aditzen ote duzu? Kapo Manu-
eldik igotzen den zaunkada Kordela.
Warf eta bahiako ostatuetarik igotzen da
ezin sinetsizko musika, ametsa bezain suabea.
Kuttuna!...