Gurea
Jean Louis Davant
Haritza bezala da gure kultura.
Bere lurra badu, buztintsua
eta bere zerua, zinez aldakorra.
Batetik bestera, enbor azkarra, gotorra, gogorra,
zuzen ala makurra, zubi edo zurubi.
Eguzkia behar du haritzak; bagoaren itzalean ezin
da bizi.
Erroen hedatzeko lekua behar du, aski nasaia.
Zuzen altxatzeko, auzoak ere behar ditu, hein bat
hurbilak.
Eta hemen, lurraren sabelean, besteen erroak hun-
kitzen ditu bere zainez,
humus berean urtzen dira denen orbelak.
Eta han, zeruan, haize beretan abesten dute hari-
tzaren ostoek eta beste arbolenek,
elgar lilistatzen dute haritz guzien lore haziek.
Halere haritza beti haritz dago
eta bere kantu berezia kantatzen du,
bere hameka eriez perekatzen du
iparraren harpa
hegoaren gitarra.
Haritza ez da gurbitza, ez da izaia.
Aski zaio bere ostoen itzala.