Haizearen eskuetan...

Pantxoa Etxegoin

 Haizearen eskuetan zeuden,

 Esperantza nahian, nere malko hurtuak

 Udazken ekiak dakarren loreak

 Ekarri dit promes, berriro ere amets

 Desesperatu gabe, hegal kolpe batean,

 Haizeak darama sentipena, nere bizitza...

 Etorri da negu latza, elur xuri jauntzia

 Gauak nabari dira, ibai luzeetan barna

 Nere barne zulo zulotik datorren oihuak

 Dei egiten du lurrezko maitasunari

 Eztia zait amodioa, badaukat itxaropena

 Harkaltzetan, soinua bezala.

 Bi lore, zure ezpain ertzetatik hazten dira

 Ez dira zimelduko, ura emango diet bizitzeko

 Nere bihotza, ez da lehortuko

 Zure abotza du entzungo

 Zure abotza dut entzungo

 Amodiorik gabekoa, oi itsas nabarra

 Iguski epel ondoren, nere gorputz hostua

 Arnasa itoen indarrean gaindi...

 Aska nere gogoa!

 Begira egiezu, itsas uhain horiei

 Lerden eta ixilik doatzi

 Gure gorputzeko euriaz bustirik

 Euri belarraz, harkaitzen izertiaz.

 Egunero gehiago, beretzen dizkit itsasoak

 Ixuri ditudan intziri eta negarrak

 Negu hotzak ihes egiten dit eta,

 Zuhaitzen fruitutzeetan, zoriontsuago

 izanen naiz.

 Agian hego-haizeak ekarriko dit,

 Uhain gainetatik, kresal usain sendo bat

 Agian, etorkizunaren indarra,

 Nere behatz gogortuetan daukat.