inprimatu
Rimbaud Mikel Lasaren begietatik
Izenburua:
Rimbaud Mikel Lasaren begietatik
Sinadura:
Arthur Rimbaud
Urkizaren iruzkina:
(Eusk.: Mikel Lasa)
Egilea(k):
Lasa, Mikel

Rimbaud, Arthur

Argitalpena:
Literatur Gazeta.
Urtea:
1987
Argitalpenaren urtea:
Alea:
5.zk.
Orrialdea:
16

Rimbaud Mikel Lasaren begietatik

 

Rimbaud

 

euskaratzailea:  Mikel Lasa

 

         Rimbaud, poeten maisu izan da eta bere oihartzuna ez da oraindik

 itzali. Mikel Lasak hartu du euskaratzeko lana eta guk berari hartu dizkiogu

 poema hauek, bera egiten ari den lanaren erakusgarri bezala.

 

Ibarreko lotia

 

 Zelaigune bat da non erreka bat ari den

 kantari, zilar litsak belarrei esegiz zoroki;

 non eguzkiak, mendi goitik, argi dagien:

 sakondura bat da errainuz josirik.

 

 Gudari gazte bat, ahoa zabal, biluz burua

 eta lepoa ira fresku urdinean bustia

 dago lo; belartzan etzainik, eltxopean,

 zurbil bere ohe berdean blai argiaz.

 

 Gladiolo artean oinak, lo dago. Farrantzean

 haur eri baten modura, lo kuluskan ari da;

 Izadi, eragiok beroki; hotzez baizegok.

 

 Lurrinak ez daragi bere usaimena;

 eguzkitan lo dago, eskua bular gainean

 trankil. Hiru zulo gorri ditu saihetsean.

 

Nire bohemia

 

 Nindoan ibili, ukabilak patrikera zulatuetan;

 nire xamarra bai xamarra xarmanta;

 zerupean nindoan, Oi Musa!, ni zure eskutari.

 Ai ene! Zenbat amodio eder ametsetan joanak.

 

 Galtza pare bakarra eta berak zulatuak.

 Erpurutxo amesti, bidean ereiten nituen

 errimak. Hartz Nagusian nuen ostatu.

 —Ortziko nire izarrek nir-nir ziharduen.

 

 Eta bide ertzean jezarririk, nituen entzuten

 iraileko arrats eder horietan non errosio tantak,

 ardo pizkor gisa, bekokian nituen sentitzen.

 

 Non, itzal liluragarrien erdian bertsoak paratuz,

 lyrak bailira nire oin minduon

 elastikoak inkatuz, bihotz parean zangoa!

 

Sentipena

 

 Udako arrats urdinetan, sendetan zehar nabila,

 galburuen zaztadak pairotuz, belardietan arinik,

 noa ameslari, haien freskura oinetan harturik.

 Aizeak dezala ingura nire buru soila!

 

 Ez naiz mintzatuko, ez pentsaketan ariko;

 mugarik gabeko maitasunak urrun narama

 izadian zehar oso urrun, buhami baten antzera,

 emazteki bat ondoan banu bezala alaikiro.

 

Fauno burua

 

 Urrez orbaindu gordairu berdean,

 lora ederrez loratan eta urduri

 abarrerian, non muxua lo datzan,

 brodatu fina zulatuz eta ernai.

 

 Fauno izutua begi biak zabal

 ta ortz zuriez lora gorriak ozka.

 Bere ezpainak dira lehertzan farrez

 ubel ta odolduak arno zaharra lez.

 

 Eta ospa egitean —urtxintxa bailitz—

 orri bakoitza dardaraz uzten du bere farrez,

 eta ikus daiteke, miruaren beldurrez

 oihaneko pitxi lora burua makurtzen.

 

Ophelia

 

 I.      Izarrak lo dauden ur lo ilunen azalean

         zurbil Ophelia datza, lili galanta iduri;

         astiro doa, soineko zabaletan etzanik...

         ...Ehiz oihua da entzuten oihan urrunean.

 

         Mila urtez Ophelia gaioa iraganez

         doa, iratxo zuria, ibai beltzean barrena.

         Ez da egunik non ez duen bere zoramen

         apalak arrastirian erromantzak murmuratzen.

 

         Bularra munkatuz aizeak oihal zabala

         hedatzen du korolan uren eragin doiaz.

         Sahatsek malko darie haren sorbal gainean,

         ihiak makurtzen haren bekoki ametskoian.

 

         Nenupharek antsiz inguratzen dute;

         inoiz, zuhaitz isil bateko kabia esnatuz,

         lumen dardara doia da enzuten.

         — Jaulkitzen da izarretiko misterioa kantuz.

 

 II.    Zurbil Ophelia! Edurra bezain liluragarria!

         Gaztetan zinen hil, bai, ibaiak eramana!

         — Bada, Norwiako mendi goitietiko aizeak

         libertate garrautsaz zizun berri eman.

 

         Bada, hats batek, adatsa zirimolatuz,

         zure gogo ameslaria hos estrainioz zuen bete;

         zuhaitzen ahasperenetan, gauen sotinetan

         izadiaren kantua zure bihotzak entzun zuen.

 

         Bada, itsaso eroen ahotsak, irro eta karraisi,

         zure haur bihotza, ahul eta eztia, zuen lehertu.

         Bada, apiril goiz batek, zaldun zurbila,

         ero gizajoa, belaunetan zitzaizun jezarri.

 

         Ortzi! Amodio! Libertate! ametsen eromena!

         atxiki zenitzaion nola edurra suari;

         zure ikusmenaren zabalak hitza zizun agortu

         — Eta infinitoaren izuak zure begien urdina izutu!

 

 III.    Eta poetak dio, izar argitan zabiltzala,

         gauez, aintzinan zuk bildutako loren xerka,

         eta omen du ikusi, ur gainean oihal haunditan

         etzana, zurbil Ophelia, lili galanta iduri.

 

 


inprimatu