inprimatu
Oraintxe lagun...
Izenburua:
Oraintxe lagun...
Sinadura:
José Angel Valente
Urkizaren iruzkina:
(Eusk.: Gerardo Markuleta)
Egilea(k):
Markuleta, Gerardo

Valente, José Angel

Argitalpena:
Zintzhilik.
Urtea:
1991
Argitalpenaren urtea:
Alea:
6.zk.
Orrialdea:
Separata

 

Jose Angel Valente

 

Euskaratzailea: Gearardo Markuleta

 

 Oraintxe, lagun,

 aidean paperezko lora bat nagusi denean,

 aidea, ezti dardartizko lora-euri gisara,

 hire belaunen gainean erortzen den honetan;

 oraintxe,

 hire begiratuaz toporik ez egitearren

 udazkenaz berba berririk ez dagigun honetan;

 oraintxe, bizitzaren barrenean,

 arin omen,

 aurre eritziak, ikasitako ideiak,

 denbora antzua, araru eta lege

 ulertezinak alboraturik azkenean;

 oraintxe, ai,

 hire birjinitatea oraindik orain,

 ehundegi ilunetan, ganbara ikutugabeetan

 eta zentzubako ametsetan zehar

 untzi hustuaren antzera,

 nagbigatzen ari den honetan,

 zer egin arratsaren erdialdera,

 nola eskaini heure burua, izu barik,

 eta nola aitortu hire ohearen atzekaldean,

 gorrotagarria zintzotasuna,

 hutsalak hausnarketa garbiak,

 iruzur daginate moda aldizkarietan

 ikasitako berbek, abangoardiako topiko

 erritualak, inposatuak

 (aspaldian familia hitsen kristau eginkizunak

 eta gaueko errosarioak bezalaxe)

 askatu egiten hauten topikoak,

 baina ez heure buruaz,

 ezta hire sabel ezkutuaz,

 han nora bapatean jaisten den,

 bortitz eta itogarri, bihotzaren

 kolpe gogorra.

 

 Zein erokeria xamurra, biok bakarrik egotea,

 gizonaren ahotsaren aurrean

 dardara lotsatia sentitzea

 eta bortxaz ikasitako

 heure hitz horiek ez betetzea,

                                                                   ezen

 oraintxe

 errez joango litzateke amodio jokua,

 garaiz bota ez hitunan

 tradizio sakon ilunen

 oihartzun zikin hura gabe;

 oraintxe, kakatua gizonezkoen

 esaera ausart eta errepikatuen

 indiferentzia hain egoki gertatzen den honetan,

 solasaldia aitzakia hutsa ez balitz,

 honelakoetan zer egin ez dakinala,

 erdizka bakarrik estalitako beldur

 antigualekoa,

 eta jiradiskoan hain gustoko dun

 abesti frantsesa behin eta berriz

 jartzen dun bitartean

 eguneratuago sentitzen bait gara entzutean,

 ez hain lelo, ezta burges tristeturik ere.

 

 Zein erreza orain bira eman,

 estalkia erortzen utzi besterik gabe,

 bular sortu berriei loturiko izu ilun hori gabe,

 zein erreza agian, arratsean nagusi den

 paper horizko lora dardartiarengatik ez balitza

 hire gerri lotsatia minez estutzen duen

 bapateko egoneza ez balitza,

 hire zintzotasun antigualekoa

 aitortzea hain garrratza eta ezinezkoa ez balitza,

 bateonbaten pausoak hurbiltzen ari ez balira,

 eta joka ari den txirrina,

 aingeru goardakoaern antzera (lotsatu egiten hau

 pentsatze hutsak)

 eta egokiera ezabatu egiten din, heuk, seguruago,

 ikasitako esamoldeak eta zirikatzeko ahalmena

 berreskuratzea ditun eta pentsatzen egokiera,

 azken finean, errepikatu egingo dela, eta

 

 orduan bai,

 heure gorputza eskeiniko dunala,

 hau da, desioa pasio bihurtu ezean,

 pasioa amodio bilakatu barik,

 amodioaren hats ikaragarriak

 hire gorputzaren ertz kixkalduak ikutu gabean.

 

 Oraintxe lagun...:José Angel Valente, Noventa y nueve poemas; Alianza, Madrid,

 1981. Gerardo Markuletak euskaratua.

 

 


inprimatu