inprimatu
Klasikoak gaur
Izenburua:
Klasikoak gaur
Sinadura:
Tibullus
Urkizaren iruzkina:
(Eusk.: Ansua)
Egilea(k):
Ansua
Tibullus

Argitalpena:
Zintzhilik.
Urtea:
1986
Argitalpenaren urtea:
Alea:
1986-abendua
Orrialdea:
11-13

Klasikoak gaur

 

Tibullus

 

euskaratzailea: Ansua

 

         Literatura klasikoak idazle haundi eta ospetsuak eman baditu ere,

 oraingo honetan aurkeztera gatozen hau agian, ez da izango gehiengoarentzat

 ezagunenetarikoa. Dena den, azken aldi honetan, bere gaien gaurkotasuna dela

 medio, klasikozaleen ahotan nonahi azaltzen zaigu TIBULLUS.

         Aitortu beharra dago, bestalde, TIBULLUS-ek ez duela irakurlegoarengan

 merezi duen oihartzuna izan; are gehiago, oraintsu arte ohorezko ezezagun bat

 izan da. K.a. lehenengo mendeko elegiagile honek, beste batzurekin batera,

 ordurarteko poesia mitologiko-epikoa atzean utzi eta erromatar poemagintzari

 norabide bat ematen dio: maitasuna eta gorrotoa, zoriona eta nahigabea, alegia,

 gizasemearen sentimenduak dira poesia berritzaile honen gunea eta ardatza.

 Deliarekiko maitasun leiala, nekazal lasai eta gustagarriaren desira eta

 bakearen apologia sutsua dira TIBULLUS-en obran etengabe ausnar ditzakegun

 gaiak.

         "Ekologia" eta "Pazifismoaren" aintzindari den poeta hau ezagutzera

 emateko asmoz, hona hemen bere poemen zati batzuren itzulpena:

 

 Beste batek beretzat pila ditzala urre horizko aberastasunak

 eta eduki dezala soro landutako iugera asko

 eguneroko kezkak beldur dezanak, etsaia hurbil,

 Martitz-turuta doinuek lotaldiak uxa diezaiotenak:

 Nire txirotasunak eraman nazala ni bizitza lasaitik,

 nire sutondoak eguneroko suaz argi egin dezan artean.

 Neuk ereingo ditut bere garaian mahasti xamurrak

 nekazari honek baita fruitarbola ugariak ere esku trebez;

 eta ez dezala itxaropenak huts egin, baizik eta uzta mordoak

 eskura ditzala, eta upel betean muztio lodiak.

                                                               (TIBULLUS; I, I)

 

 Zuk garbi, erregu dagit, iraun dezazula, eta zure ohore santuaren

 zaindari zuhur, beti jezar dadila zurekin sentzaina.

 Honek zuretzat pasadizoak konta eta kriseilua hurbildurik

 atera ditzala ari luzeak goru betetik;

 baina bere arrimuan, eguneko eginbehar astunari burubelarri lotuta, neskatoak,

 pittinka-pittinka logureak jota, utz dezala lana.

 Orduantxe etorriko naiz ustekabean, eta ez dezala inok iragar aurrez,

 baizik eta dirudidala zerutik bidalita natorrela zugana.

 Orduan nigana, zauden moduan, ile luzeak aidean,

 bidera, Delia, zatozkit arinka oinutsik.

 Hauxe erregu dagit, egunargitsu hau ekar diezagula guri goiztiri

 itsugarriak distiratsu, arrosa koloreko zaldietan.

                                                             (TIBULLUS, I, III)

 

 Nor izan zen, ezpata izugarriak lehenbizikoz atera zituena?

 Zein anker eta benetan burnizko izan zen hura!

 Orduan sarraskia gizadiarentzat, orduan guduak sortuak,

 orduan heriotza gaiztorako bide laburragoa irekia.

 Ez al zen ezertan hura errudun izan? Geuk geure gaitz

 bihurtu genuen hark pizti basatien aurka eman ziguna?

 Urre aberasgarriarekiko grinarik ez gerrarik ez zegoen,

 pagozko kopa zutik zegoenean opari aurrean.

 Ez gotorlekurik, ez hesirik ez zegoen, eta loak hartzen zuen

 lasai artzaia ardi saldo hedatuen artean.

 Orduan bizi izan banintz, herri xehearen zorigaiztoko armak ez nituzkeen

 ezagutuko

 eta ez nukeen entzungo bihotz dardaratiz tronpeta;

 orain gerrara nakarte, eta jadanik agian etsairen batek

 gure sahietsean josiko den azkona darama.

                                                               (TIBULLUS, I, X)

 

 


inprimatu