Gaueko eraikidurak

Xabi

Itzalak

 Mendiak bateratzen diren lekuan

 kumulo oriak.

 Zeru grisa desegitera doa,

 handik hazi zitzaidan inspirazioa.

 Behean,

 maldan beherantz

 haizezirimolek

 udazkeneko azken hosto ori ustelak zorabiatu zituzten.

 Zuhaitz gorriek tente diraute,

 beraien hostorik txikienak,

 burtzoragarriak,

 larruaren gardentasuna.

 Menditxoak bateratzen diren lekuan

 errautsa besterik ez.

 Urrutik, jenazko ile motz bat,

 gertutik, heriotza, benetako errealitatea.

 Euriak dakarren esperantza fina, xirimiri, kalabobos, salbagaitza.

 Menditxo txikiak bateratzen diren lekuan

 aztarna iheskorren hutsunea

 luzatzen da.

 Mendiei eskala        txikitu eta

 txikiegiak nere ustez.

 Huntza, erreta.

 Berdearen truke, grisa.

 Beltza politegia ote...?

 Euria, heriotzaren ttanttak.

 Heriotza gardena, gardenegia

Gaua

 Odola barruan beroegi,

 betazalak kontrolik gabe,

 buruko odolaren taupadak,

 inoiz baino nabariagoak.

 Begiak noraezean,

 bihotzeko taupadak goraka,

 taupada desberdinak.

 Jende aspergarriak begiratzen dit.

 Lurra, zapaltzen omen dudana,

 mugikorra.

 Gogoa, emankorra, bizi bizia.

 Begiak gehiegi ixten ditut,

 gero azkarregi irekitzeko.

 Arnasa eskasa.

 Aidea, kea, ez gehiago.

 Jende guztiak begiratzen dit.

 Inori begiratu gabe dena ikusten da.

 Sinestezina, egia.

 Jende beltza, itzal beltzak.

 Lekua, beltza ta oria ta bihotzekoa.

 Gaua da kanpoan,

 jendea eta behelainoa ugari.

 Alkola, alkola, alkola...

 Erretzeak gaizki egiten dit, baina

 kearen beharra daukat.

 Kanpokoarena ere.

Nori?... akatu!!

 Eguneroko bizitza

 nori axola

 gaua badugu?

 Iluntasunean ixurtzerik

 badugu,

 nori axola hotza eta beldurra?

 Gau beltza ikustera

 abiatzen bagara,

 eseririk ez dago.

 Ilargibetea badago,

 nori axola portaera?

 Zorotasuna laztantzeko

 aukerarik badago,

 nori axola legea?

 Dena da ostopo

 eta ostopoak

 erditik kentzen dira!!

Hiria

 Atea ireki eta itxi egiten zen.

 Jendeak gezurrak botatzen zituen solasaldietan.

 Irrifarre guztiak, farsa hutsak.

 Ezpain arrosa eta moreak ireki eta buztirik txikitzen ziren: Sedukzioa.

 Ile beltz, ori, gorrituak, esku fin eta zuriz moldatzen zituzten

 neska misteriotsuek.

 Alaitatun sustantzia zenbat eta garestiago

 gero eta erakargarriago.

 Ile pintatuen mutilek eta neska misteriotsuek izugarrikeriak asmatzen.

 Ni, eseri.

 Lekua eta gorputzak musikaz zipristuta ziren.

 Lurrean azkarregi mugitzen ziren anka-orkatila-zapatak

 pasatzen uzten.

 Sekretodun jende lizunaren artean zure egotearen aurresentia.

 Atean.

 Atea, ateak bi dira: kalera ematen duena: beltza

 Atea                    : ateko inguruak ezik kristal gardenezkoa.

 Larruz jantzirik? ile beltza pintatua

 masailak,

 hezurretan larru fin finak.

 Ate beltza itxi zenuen,

 delikazioz, poliki, presarik gabe.

 Begiak lurrera zuzendu eta

 pizkanaka, pizkanaka,

 ahoa kikilduz,

 burua altxatu.

 Zure begien errainu beltzak,

 zorrotzak, joriak,

 jende artean ikusezinak,

 txarolezkoak.

 Buruan zure egotea begi bizi horiengandik sartu

 eta desioa.

 Gorputzak gogo eta pisutasun hori piztu eta zugana.

 Zu

 eta

 nire

 artean

 kristalezko atea.

 Kristal jelazkoa ireki, begiak itxi.

 Zu bezarkatzerakoan,

 zu, osorik,

 inguratu nahian,

 nire irudi porrotu eta gauezkoa

 ate beltzaren kontra, mindua.

 Ez zara amets bat sikiera.

 Beltza, hotza, gogorra, erakargarria: Herioa

 Lurrean datza, eskuzabalak, odolbideetan likidoa ibaitxoka: Ni.