Ardi gaxoa!...
Loramendi
Ibarrez-ibar, mendirik-mendi
Artzai Onaren ondoren
zeņen gozoki, zeņen zoruntsu,
zeņen gentzaro nenbillen!
Abesti lagun, atseginkorrak
Artzaiak zizkun abesten,
ibargi naro, loretsuetan
genbiltzanean bazkatzen.
Egun batean, liluratua
utzirik ai! artaldea,
aldendu nintzan arturik ala
bear ez nuen bidea,
pozkai ondoren urrundu nintzan
irudipenez betea,
ludirik barna zoro ninjoan
iritxi naian obea.
Doakabea!.. ez nekin bela
iges urak zekarrena,
itxumusturik ez nun nabaitu
sartu zidaten eztena...
Urrin zerion bide zabala
lenen ibilli nuena,
arantza zorrotz, otez josia
zorakerien azkena...
Lizunkerizko lore tartean
txoraturik nebillela,
ixil ixilik irten zitzaidan
iņar-tximista bezela
otso beltz, aundi, amorratua
erakutsirik orrela
begi zartatsu, ao zorrotza
odol-bitsa zeriola.
Ordu samiņa!.. Gogortu nintzan...
Iges egin nai atzera!...
Zaunkaka berriz nere gain beti
otso goseti ankerra...
Larri nengoen... indarrak aitu...
ezin nuen jo aurrera...
ordu berean ojuka ikusi
larriro Artzai ber-bera.
Zorigaiztoko aztar ondoren,
ardi guziak baturik,
estu zetorren menditik bera
txistu ta oju egiņik.
Ibar-mendiak aztertu zitun
malko samiņez bustirik;
etsai beltzaren mendean larri
idoro nindun azkenik.
Il-zori artan ikustean ni
egin zun txistu zolia...
nere gaņetik uxatu zedin
otso zital bigurria.
Arin ta laster urbil zitzaidan...
Laztandu nindun guztia...
Ezti tantoaz osatu zidan
biotzan nuen zauria.
Indartu nindun jardun gozoaz...
gero sorbaldan jaririk
eraman nindun ardi tartera
laztan beroak emanik...
Eznaiz geroztik inoiz aldendu
Artzai Onaren esitik...
Ardi galduak!! ikasi Nor dan,
Jesus Artzaia nigandik.
