ĄAlleluia!
Loramendi
Oztin damait ortzeak, eguzkiak urre
ta argi loreen erdi piztu naiz garaille.
Atsegingai dagozkit zeru ta lur-ama
esku naramatela poz-biderik barna.
Tinka begiz jo nante mimiko-guriak
ta agur-pipirri dauzkat leyaka txoriak
Nir-ņir dakarkit intzak, jantzkialoreak
ta itzul-inguru dabiltz aingeru-taldeak...
Jeiki bitez erriak amorru beltz gainka
ta arnaseaz ez beste or dira lorrinka!
Zuzen bedi berriren onat borreroa
ta ikus beza nora dan bere gorrotoa!
Ikus beza buruan, arantza orde, izpi
ta ubelune bakoitza zorion-iturri.
Ikus beza bularra dirdian urrinka,
ene, uso larriei kabia eskeinka.
Ta aitte bazidan bein-bat miņez min bizitza,
ene baitan unen Nik bizitzaren giltza.
Ta argiarekin bitez jeiki naiz garaille
sortitz oro detala lagun ta pozkille...
Erraiņu-lore dago goyan gurutzea
besoetan dularik pizkunde-lorea...
Poztu bitez gallurrak, kanta beza beak
ta abestien otsera betoz maitaleak!
Betoz, itzali da ta ekaitz-erasoa
ta ageri da poztari uztargi gozoa...
Ekaitzetik jayo naiz ibaika diztia,
arantzatik oi dan lez arrasa zuria.
Ezta lurtarrarentzat beste poz-biderik
elordi latza zear abitzea baizik.
Malko-ttanttan ezpada eztio emango
uztaiak odeiari ez muņ ta ez margo.
Kalbariotik nator urrez buresturik,
udalena bezela negu gordiņetik...
Ez bedi, ba, beldurtu ene maitalea
laņo badakus noizpait biotz-mugaldea.
Beti oi da ekaitzak irripar-lorea
ta ara Ni gogoaren eguzki betea...
Eskutuki odeian erne ta zai nago
zenbat durun ekaitzak, ainbat urbillago.
Ta iņoiz lertuko balitz eztanda-marruan
dir-dir nagerkioke saria eskuan.
