La Puttana contadina

(emegaldu baserritarra)

Cesare Pavese

euskaratzailea:

Mikel Etxebeste

 Aurreko murailak itzalarazten du patioa

 batzuetan du eguzki umearen errefleju bat

 ikuilua gogoratzen duena. Eta logela nahasia,

 eta goizean huts arazia gorputza esnatzen denean,

 lehenbiziko perfume ez ikasiaren usaina usaintzen da.

 Gorputza ere, maindirean korapilatua, bera da

 lehenbiziko urteena, biluztean bihotza jauzitzen zen.

 Hor esnatzen da erreklamu aurreratuan hutsik,

 egunsentiarena, eta itzal lodituan gogoratzen da

 beste esnatze baten ahazteaz: ikuilua,

 haurtzarokoa, eta eguzkiaren geldiera lodia

 ate dolutuezen gaineetan oso beroa. Perfume batek

 busti arazten zuen izerdi ohitua xamurki,

 biloena, eta abereak usaintzen ziren. Gorputza

 gozatzen ari zen igeslari eguzkiaren fereka

 insinuantea eta lasaia, ikutze bat izanen balitzateke antza.

 Ohatzearen abandonoak lelotzen ditu menbroak,

 izanak gazteak eta mardulak, halaz ere oraindik umeak.

 Neskatxa ez ikasiak usaintzen zuen odorea,

 tabaccoarena, eta lastoarena, eta hotzikaratzen zen fedeka

 igeslariarekin, gizonarena: jostatzea laket zitzaion.

 Une batzuetan gizonarekin jostatzen zen zerraldo,

 lasto artean, baina gizonak ez zituen usaintzen biloak,

 menbru bilduak lastoan bilatzen zizkion

 garaitzen zituen, kolpatuz hauek bere aita izanen balitz bezala

 Herrien gainean lore zanpatuak ziren perfumea.

 Une askotan itzuli da berresnatze geldian

 lore urruneko zapore desegin hura,

 eta ikuilokoa, eta eguzkiarena. Baina gizonik ez dago dakienik

 oroitza mingots horren laztan mehea.

 Ez dago gizonik gorputz zerraldoa asmatu dezakeena besterik

 igarotako haurtzaro horren antsia ez ikasian.