|
Kilimongo itur-errekari
Urruzuno, P.M.
1
Mendaro dezu ama
ta jayoterria,
arkaitz baten azpitik
berriz jatorria;
iru zulotatikan
dator iturria,
Pliniok berak digu
ematen berria.
2
Egia, dan bezela
nai dizut aitortu,
zenbat aldiz oi zera
osoro agortu:
gogoak dizunian,
atzera agertu,
bazterrak ez ditezen
guziro legortu.
3
Esan ezin adinbat
ur presko garbia,
kristal piñena ez da
zu bezin arpia:
zure bañuak dute
pizkortzen nagia,
askorentzat legoke:
emen lantegia.
4
Ordu laurden bateko
bidea ibaira
dezula, bitartean
lau errot badira:
guziak Kilimonen
uraren begira,
amabi arri dabiltz;
jira eta bira.
5
Errotaz gañera len
zinduzen bi ola,
aurrena Lasalde ta
gero Gabiola:
sarritan aditu det
jendeak diola,
Jaunak ur-oni eman
indarra diola.
6
Erritarrentzat dira
zure probetxuak,
¿zer moduz ditzakete
Mendaron atxuak
iñun ezin bezela
egin bizkotxuak?
¡Grazi au du zure ur
garbi preskotxuak!
7
Piñak dira mantentzen
dituzun arraiak
aiñ ederrak aingirak
nola amorraiak:
arrantzan dizkitzute
billatzen erraiak,
lan onetan badira,
Mendaron ernaiak.
8
Diote Kilimongo
arbolen itzala
biziya luzetzeko
agitz ona dala:
esan dedan kontuan,
baldin balitz ala,
uste det luzaruan
biziko naizala.
9
Baño etxe bat emen
al baledi egin,
guziontzat izango
litzake atsegin:
bizia luzatzeko
egiñaz al egin,
¿nork ez luke etorri
naiko urrtian bein?
10
Arkaitzak ematen du
geyenian samur,
erri guzi-guzian
bear ainbat dan ur:
ibaira eldu arte
or dijua mur, mur,
esanaz: Ni ba nua.
¡Agur, agur, agur!
11
Zure berri baleki
¡Kilimon! munduak,
urrez beterik emen
lirake manduak:
egiteko jauregi
eder, apainduak,
aurki dituzu bada
danak zuganduak.
12
¡Nork daki zoriona
gizonak nun duan!
Beti dago txit giro
zure ur onduan:
udaran presko presko
ta epeltxo neguan.
Kilimonen parerik
ez dago munduan
———————-
Ez dago zu partzeko
mundu ontan urik:
ez eta pagatzeko
bear dan dirurik.
|
