Korapillua!

Uranga, Juan Ignazio

 Zoramen baten azpiyan nago

 Triste ta buru makurka,

 Begiyak berriz daukazkit beti

 Leku batera agurka;

 Amoriyozko biyotza daukat

 Sendo barrundik ojuka,

 Eta burua pentsamentuzko

 Etsaiyarekin muturka.

 Su argi, eta alaitsu ura

 Penaz ari zait illuntzen,

 Argatik zaizkit begiyetatik

 Malko mintsuak isurtzen,

 Nik, maite nuben ehori umilla

 Gaur ez der iñon ikusten;

 Nonbait gaisua kaiolan sartzez

 Noski da gogor izutzen.

 Len zan neretzat udaberriko

 Lorien gisa pozgarri,

 Eta ¿orain zer?... orain maitati

 Biyotz onaren ozgarri;

 Maitasunezko zoramen ura

 Ezin liteke ekarri,

 Baldin berrirro jartzen ez banaiz

 Itur zar arren egarri.

 Chori eskuan ustez neukana

 ¿Joan alzait bada betiko?

 Berriro emen ikusi gabe

 Ez det errazki etsiko;

 Maitasunezko sentimentuak

 Ez nau zokuan utziko,

 Baizikan beti oso zakonki

 Maitasuna zait biziko.

 Egur ezean gisa arki naiz

 Sua bizitu eziñez,

 Daukadalako barrun guztiya

 Betea gauza samiñez;

 Ni ibilli naiz chori on arren

 Ondorez gogoz ta ziñez,

 Ibilleraren bidez nekeak

 jartzeko triste ta miñez.

 Koskor gogor bat egiña daukat

 Barrunen ¡au istillua!

 Nere aurretik joan zaidalako

 Maite detan ispillua;

 Estaltzen doa maitasun gozo

 Biyotzeko katillua,

 Askatzen errez ez dana egin

 Zait neri ¡korapillua!