Hegoa

Toucoulet, P.

 1

 Urria heldu denean,

 Dantzan noa goiz aldean,

 Airos mendien artean.

 «Hegoa» naute deitzen gizonek,

 Hego aldean sortzean

 Baitut nik, uste gabean,

 Bildu hangoko labean

 Berotasun sabelean.

 2

 Ene hats bero goxoak

 Kasatzen ditu lanoak,

 Alegeratzen gogoak.

 «Hego xuria» ni langilea:

 Arintzen ditut zangoak,

 Argitzen haizpe xokoak

 Dirdiratzen urrungoak,

 Garbitzen mendi lepoak.

 3

 Denak garbi eta xuri

 Eskaintzen ditut deneri,

 Lurrak zerua iduri,

 Hego xuriak emaiten oino

 Urzoa urrun ageri;

 Nahi baduzu bazkari,

 Emozu tiro berari

 Ni zuretzat musikari.

 4

 Ekartzen dutan beroak

 Emaiten du koloreak

 Urrea idurikoak.

 Tindaria naiz ta dendaria!

 Arbol guzien hostoak

 Moltxotzen ditut osoak

 Lurrari hetaz goxoak

 Egiteko gerrikoak.

 5

 Noiz baita lurra egarri,

 Hartaz bainaiz urrikari

 Dei diot mendebalari.

 «Hego xuriak» adios dener,

 Ihes noa euriari,

 Nitan dutan beroari,

 Zor baitiot gaixoari

 Nintzan denen zerbitzari.