Azur gura zaitut nik
Igotz
Orrela ba litz, Jauna, ez litzakit obeto?
Azur gura zaitut nik, eta aragi gorrizka.
Gaiki naiago zaitut ene begiz neurtzeko,
apur baten zaidazan biotz-miņez besarka.
Gaia nai zaitut, Jauna, sugar-lorea iduri,
ixil-ixillik eta negarrari emona;
aldiaz beti eder, amai bage ta urduri,
niri malkoak txautzen dozula zoriona.
Orrelaxe nai zaitut, izadian gurena,
dirdai zoragarritan, zelai pitxiz betean;
odei illunska erdian euri jas biziena,
maitezko sumendi bat giza-osin-barnean.
Ni ar bat nozu zirtzil, ezer-eza ziurrik,
olan ninduzun erne, eta zaitut jauresten;
aurreko makur ortan begi biok jarririk,
munduz jantzita zaitut dardarati ikuskatzen.
Urrun zakustaz baiņa, oben-erbatz artean,
ta nik, Jauna, zergaitik argiago ez artean?
Nik etzaitut gogo, ez, sasiaren errean,
biotz ondoan baiņo sugar biziz kiskaltzen.
Oiuz bada diņotzut: ĢZatoz poz-iturria,
zatoz maite-truixua; uiol naizu osoro
betearen betez ixuririk grazia,
zoriontsu bizi nadin Zuretzat aldi oroģ.