Destaiuzko ezeztapenez

Muniategi, Sabin

 Destaiuzko begirapenez

 ez ba, ene lagun, bein ere

 ez arbuiatu, ez ezetsi

 olerkitz arrunta, apala;

 ez itsurik albora jaurti

 ezainduta, ardura gabe,

 aren egitura argala

 destaiuzko ezeztapenez

 An, bertan, berekiko jasaz,

 aien ta kusku aulenean

 legoke, lora bat zutik,

 ta, egorik mearrenean

 egin leike biziak egaz,

 aizeari atsegin emonik

 beren ibilpide aulagaz

 goietaratua, bakarrik...

 Olaxe ba, lagun, ez zaitez

 alegindu, ez, itz zaputza

 edergarritzen ago betez,

 bada, itz zuritu, gozoan,

 guzur zikin, ustela datza

 ta, arruntaren abotsean

 olerkariaren mami, biotza,

 emoizko ernamin betean.

 Sakonkeri utsal, mazalez,

 ez ba, guzur-olerkiz mozkor

 aundi itxurazko edatez;

 ur arrunta dozu edankor

 beren sorburu gardenez

 ta, aren ibili argian

 daurkikezu bai, betirakor

 dan edaria, ots bizian.

 Billatu egizu ba, lagun,

 zarata-ots bako poesia

 itxurakizunik ez dauana

 ta, bere zentzu arruntean

 zure barruan daruazuna

 emoi-eskeintzaka ta, kutun,

 Udabarria lez, pozgarria,

 gorakunde eder-batean...