Biotza maitekor

Tene

 Une txit xamurra. Zelayan jarrita,

 bakarrik nengoan; ixil biotz-bera...

 ta izadiak zidan, Urtzik ala nai-ta

 orduan gozoro mintzatzen gogora.

 Oldozkor... oldozkor... an begiak topo

 egin zuten zerbait; eta urbil nigandik,

 ara... ustekabian, idatzi bat antxen

 zesala "Niregan ezta maitasunik".

 Maitez asetzen du, bai gazteak

 biotz goriko bere egarria;

 maitez arintzen du agureak

 bere epelean daman nekea.

 Besterenak lez, astertu nuan

 neukin damaten biotz au ere;

 ta ezin dala bizi zesaidan,

 aratz guzia maitetu gabe.

 ¡Goiko Jauna dan andi-andia!

 (maitez sutuaz oldoztu nuan)

 ¡Eta beretzat, biotz gurea,

 zer gauza ederra egiñik duan!

 ¡Arrigarria! orduan nesan:

 ¿Nor da ludiyan maitasun gabe?

 Ez gera orok andre ta gizon,

 biotz maitekor banaren jabe?

 Onbidea maite notin jainkotiak,

 eta galbidea baita txar-gaiztoak;

 jakitun, ez jakin, aundi ta txikiak,

 beti zerbait maite mota guzikoak.

 Nor ote leike ba maitasun gabea?

 txit urdurituta onla galdeturik,

 begitaru nuan... ¡eta zan arria!

 onek zesan: "Nigan ez da maitasunik"

 ¡Arria!... ¡Arria!... Norbait zuan

 orrela idatzi bere gañian...

 ¡Ai! idazkun ori (oldoztu nuan)

 leike arriyan...; ¡ez biotzean!