Ez ditezela, arren, galdu estropadak

Aldave, Joaquin

 Agor illaren edertasunak

 nauka dana txoratuta.

 Sagar arbolak zintzillik dauzka

 gorri ta onik omotuta.

 Goiz eta illuntzian zeruak gorri;

 ego aizek arrotuta.

 Laixter gaztaña gozo - gozuak,

 ta emaitz asko lekatuta.

 Agor illaren garaia urtero

 urreratutzen danian,

 estropez jendek oroitzen dira

 aitatuz beren artian.

 Bañan estropak urte abetan

 bizi eziñikan daude.

 Beren maitale egiz geranak

 oso larrituta gaude.

 Jende askorek galdetzen dute:

 "¿zer da gertatu berakiñ?"

 Ideki danok ongi beiarrik

 nai badezute au jakiñ.

 Danon erruaz galduko dira;

 ¡egi garratz eta samiñ!

 Oroigarritzat geldi litezke

 beren Izen onarEkiñ.

 Galtza aundiyak sendatu oi dira

 senda gaya beriakiñ.

 Estropen gaitza sendatu leike

 diru mordo aundiyakiñ.

 Aintziñ denborez arrantzaliak

 oso urruti jun gabe

 zeukatelako zardiña bertan,

 ziran ontasunen jabe.

 Galerik ez ta prestatzen ziran.

 estropak jokatutzeko.

 Aldez aurretik izaten zuten

 era, onez moldatzeko.

 Bitarte ortan pixten zan sua

 bata ta bestien alde.

 jende guztiya pozaren pozez:

 estropa jai egun zale.

 Egun ederrik eman digute

 euskaldun arrantzaliak,

 ¡Gora ta gora beti estropak!

 Sutsu gera maitaliak.

 Oraiñ ordian arrantzaliak

 urruti itsas bazterretik.

 ¿Nola etorri beren portura

 estropa jokatziagatik?

 ¿Esango al diogu zardiñtxuari

 berriro emen agertzeko?

 Ez dago bera oraiñgoz beinpeñ

 gure eskaria aditzeko.

 Beste bidetik jarraitu biarko

 nai eta naiez, jauntxuak.

 Bidia au da, ta ez besterik:

 ¡Diru, ta diruen morduak!

 Bere ingurun bildu litezke

 Itsasotik, legorretik

 gizon auekra eziñ obia

 prestatuz ongi aurretik.

 Ta ordun estropak jeiki litezke

 eta luzaro iraunazi.

 Ara egiya garbiro azaldu,

 ta ez naiz, noski lotsagarri.