Amonatxo!

Aldabe, Joaquin

 Amona zarra bizkar makurrak

 mendira artu du bidia.

 Ordeka ez noski ez bada malda

 luze, gogor ta pikia.

 Eguneroko lantegi bera:

 Arbazta egurra jextia.

 ¿Nolaz, amona, zuaz orrela,

 amona zorra maitia?

 ¿Ez al da oraindik zabal ideki

 zure zorionen atia?

 ¡Goruntz bazuaz estu ta larri;

 auxen badezu nekia!

 Bide txiorra estua da ta

 larraz dago estaliya.

 Pausua ematen ez da erraza:

 ateratzen da izerdiya.

 Alako baten lurrera, ¡damba!

 ¿Ainbaste du mereziya?

 Noizbait eldu da amona zarra

 mendi gallur goyenera.

 Arri gañian exari eta

 begira dago ingurura.

 Gero burua goratu eta

 begiratzen du zerura.

 Zeru ederra, urdiñ-urdiña

 garbi-garbiyen tokiya

 ibai daukazula irabaziya

 zure lanaren sariya!

 Otoitz xamurra ezpañetatik

 sortzen zayo pozgarriya.

 Berriro bera begiratzen du;

 berriro bera,lurrera.

 Negarrez dago ase eziñik

 ume zurtzaren antzera.

 Iñun badago errukarririk,

 amona maite, bozera.

 ¡Ainbat orantzak zulato dute

 bere biyotz maitekorra!

 Ainbeste seme azi ezkeroz

 ardaintzat utsun legorra.

 ¿Nun dira semek? Atozte, atozte

 bada oraindik denbora.

 Artzen du amonak zama egurra

 bere sorbalda gañian.

 Abitu zaigu goitikan bera

 neke samiñen nekian.

 Emen makurtu ta gero zutu,

 oñaz bide lokarrian.

 Egarritu da, ta ara nun ¡ene!

 arkitzen dun atsegiña.

 Ur garbi preskok kenduko diyo

 sukarren idor larriya,'

 antxen dago ta bide bazterren

 agor gabeko iturriya.

 "Eskerrak, Jauna, biyotzetikan;

 artu det ta mesedia.

 ¡O zeñen oma zeran egitan

 nere Jabe Egillia.

 Betor ni gana bete betian

 zure iraunkor graziya.