Katarroa

Lasarte, Manuel

 Bertsuak kantatzeko

 badet korajia,

 txarren-txarrena daukat

 barrengo ajia,

 katarro zikin batek

 betiko lajia;

 nabarmendua dago

 nere pelajia.

 Len altutik egiten

 nuan nik orrua,

 zu laguntzalle txarra

 zaitut, katarrua;

 ia usteldua dirazu

 biriken barrua,

 azkenik zuk kenduko

 dirazu larrua.

 Juan dan aspaldian

 zeuk nai aña burla

 ongi dakizu neri

 egin dirazula;

 orain lau urte utzi

 zidazun eztula,

 geroztik nerekin da

 juan nai ez dula.

 Katarrua dalako

 indarrak galduta,

 petxu-aldea daukat

 erabat aulduta;

 Zer egiten du neri

 ori ustelduta?

 Itoko nuke bera

 lepotik elduta!

 Katarrua, etzera

 kristauen graziko,

 begi onez etzaitu

 iñork ikusiko;

 makinatxo bat jarri

 dituzu tisiko,

 ondaturikan beren

 denbora guziko.

 Orain egonagatik

 mediku abillik,

 katarro zarrak eztu

 sosegu trankilik;

 ordu erdi bat ezin

 igaro ixillik,

 malkua galanki ta

 mukiak txintxillik.

 Atzo're, katarrua,

 zurekin burruka

 gau guzia pasa det

 asi eta buka;

 eguna sukaldean

 indarka eztulka;

 zuk jarri nazu ola,

 ez da nere kulpa.

 Errukirik gabeko

 prenda zera zerez,

 gaitza geientsuetan

 ala oi da berez;

 auxe eskatzen dizut,

 besterik ezer ez:

 pixkat bizitzen utzi

 zaidazu mesedez!

 Katarrua, zuk artu

 ninduzun mendian,

 lengo nere indarrak

 ez dakit nun dian;

 egunez argitan da

 gauez illunpian

 au da musika-otsa

 nere barrunpian!

 Aspaldian zu ta ni

 borrokan,gabiltza,

 nola artu nai dezun

 nere nagusitza;

 neri bukatzen bazait

 munduko bizitza,

 zu ere ilko zera,

 alperrik zabiltza!