[Bertsotan]

Mañukorta - Mitxelena

 MANUKORTA:

 Lanean saiatua

 ni Ameriketan,

 izardi haundiakin

 mendi ta kanpetan.

 Zazpi urte eginda

 etorri zorretan,

 aitona errezoia

 zedukan benetan,

 aberasteko ikasi

 ber da lapurretan.

 MITXELENA:

 Besteren erremeiuk

 (di)tuk bide iaiuan,

 hi ez haz ibilia

 izerdi ja(r)iuan,

 lanikan egin gabe

 hor bizi nahi huan,

 lana edonek maite

 eduki baihuan,

 haruntza juan gabe

 bilatuko huan.

 MAÑUKORTA:

 Oso ondo dakizkit

 gaur honen berriak,

 bilatzen jardun gabe

 oso ondo jarriak.

 Erretei ta taberna

 ipini berriak,

 ta hoztuta ta gosiak

 daduzka erdiak,

 hau aberastu dute

 txuleta erriak.

 MITXELENA:

 Honen Ameriketa

 esango (d)ut hitz baten,

 gizonan okerra (e)re

 nola den gaitz baten,

 ta hori honek ezin

 zuan berak eten,

 mendigile moduan

 mendira zan joaten,

 bainan bera jaistian

 kendutzen zizkaten.

 MAÑUKORTA:

 Mañuk kantatu behar

 horren ondorena,

 ta dana jakitiak

 ematen dit pena.

 Jende jator bat bada

 gazte lerdena,

 ta guztiok gerade

 horren zoramena,

 tipo hortako gizona

 degu Mitxelena.

 MITXELENA:

 Handik ekarri ditu

 arlotien hotsak,

 orain herrian pasa

 behar ditu lotsak,

 han ez zituan egin

 e(g)un triste ta hotzak,

 loreak eramaten

 zizkion bihotzak,

 ardiak emadakuk

 kenduaz 'bildotsak'.