Jesus Gurutzian. On Antonio Arzac jauna-ri

Casal y Otegui, Felipe

 Ama berjiñak bere semea ikusirikan

 Iltzez josiya kulparik gabe gurutzian,

 Zembat malko min, ishuri zuben beregatikan

 Pena izanik ama on arrek bestzian.

 Ikusten ziran salbatzallean gorputzian

 Ubeltazunak asotiakin zatiturikan,

 Zutri arazi ziyoten asko ill artian,

 ¡Etzai sitalak! ¿Eta nor gatik?... guregatican

 Guk ere zerbait igarotzia gauz aundirikan

 Ez da munduban beregatikan arkitzian,

 Eta biotzez barkaziyua ezkaturikan,

 Oroi gaitezen aren eriyoz chit tristian.

 Jechirik gure salbatzallea gurutzetikan

 Ipiñi zuten ama birjiñan magalian,

 Bere bezoak zeuzkan argana zabaldurikan

 Negar eguiñaz mintazunakin barrunian.

 Eska fiñ ayek gorputz otz ura ikuturikan

 ¿Zer gira oteziyon amari eguin barrunak?

 ¡Aundiya! baña esaten zuben lastandurikan

 Eguin ditusu ¡seme maitea! aitan esanak.

 Eriotzaren ondoren pristu eta Zerura

 Igo zan bere aitaren gana jargoira,

 Gero bigaldu ziyen, baturiz zeuden lekura

 Apostoloai mingaiñ suskoa koroira.

 Iningaik aik ziran bere dotriñak orakusteko

 Guri munduban urruindu gabe fedearekin,

 Ayen esanak biyotzez beti aditutzeko

 Umill tazunes beterik danok maitazunaquin.

 Len ez- jakinak ziran bezela andik aurrera

 Egin ziraden jakinduriyaren jabe,

 Lotan etziran inoiz gelditu ayek atzera

 Dotriñ ederrak guri predikatugabe.