Iparragirre illezkorra etzaitugu aztuko

Kasal Otegi, Felipe

 ¡O! Jose Mari Iparragirre!

 Malkuak zaizkit erortzen,

 Oroiturikan len zeiñ ederki

 Zurekin giñan arkitzen;

 Bañan utzirik pena guztiyak

 Pozaz gerade betetzen

 Ikusirikan gaur koroiturik

 Nola ipiñi zaituzten.

 Zu izan ziñan gure izkuntza

 Asko maite zendubena,

 Ta gure Aritz maitearentzat

 Zure kanta da onena;

 Presondegiyan kulparik gabe

 Sartu izan zinduztena,

 Zergatik ziñan Aritz gureak

 Zuben adarrik onena.

 A! zer gustora egoten giñan

 Zuri begira aditzen,

 Zure doaizko moldaer' ayek

 Zinduzenian kantatzen!

 Gitarrarekiñ asten ziñan zu

 Eziñ egiñak egiten,

 Su ta gar ziñan gure biyotzak

 Irten nayian ipintzen.

 Esan zenduen biyotzetikan

 Aritza zaitu beagu,

 Euskal-erriyak ezdu etsiko

 Igartzen uzten badegu;

 Gurturik oraiñ Jaungoikoari

 Egin deyogun erregu,

 Gerrarik gabe lengo Fueroak,

 Besterik guk nai ezdegu.

 Sutan geiago ez iñoiz jarri

 Gure baso ta mendiyak,

 Ur odoltsuak dakazkitela

 Beren iturri garbiyak,

 Errekachuak gorriturikan

 Odolezko egarriyak,

 Suzko chingarrak ikusi gabe

 Botatzen arkaitz aundiyak:

 ¿Oteditugu lengo gauz onak

 Guregana ekarriko,

 Euskal-erriyak daukan lutua

 Kentzeko beti betiko?

 ¡Bai! etsi-penik ez iñork artu

 Danak dira etorriko,

 Ta barkaturik, amorioan

 Gera oraindik biziko.