Gure Ama Maitia.

Felipe Cazal eta Otegui.

 1

 Mundubak duben choko

 Garbichuenian,

 Ama bat triste dago

 Laguntz biarrian;

 Semiari ojuka

 Biotz barrunian

 Asko senti dubela,

 Ezin egonian

 2

 Alde geyenetatik

 Baditu etsayak,

 Ar charra sartu nazan

 Dabiltza guztiyak;

 Berak aspaldichuan

 Dauzka igarriyak,

 Zein diran oitura zar

 Onan galgarriyak

 3

 Lenago pakeakin

 Aberastasuna

 Zuben, ama guriak

 Eta ontasuna;

 Orain nailiokete

 Kendu osasuna,

 Banan, ez baldin bada

 Odol euskalduna

 4

 Bai othe da mintzatzen

 Ez duben semerik

 Euskal erriyan jayo

 Eta azi danik?

 Etzait iruditutzen

 Ain seme gaistorik

 Ama gure maitiak

 Izango dubenik

 5

 Munduban ez da inon

 Ederragorikan

 Ez ere nere ustez

 Berdintzekorikan;

 Izanagatik zarra

 Sustraietatikan,

 Gaztia arkitzen da

 Lore emanikan.

 6

 Lore ori biegu

 Guztiyak jorraitu

 Eta maitasunakin

 Utzi gabe zaitu;

 Ama lotzaturikan

 Ez dedin arkitu,

 Ez bere semerikan

 Atzian gelditu.

 7

 Kontu egin ziyoten

 Gure aurrekuak

 Izanikan biyotzez

 Euskaldun prestuak;

 Eztituben etsayak

 Isutzen gachuak

 Orain.... Zeruan dauzka

 Gure Jaungoikoak

 8

 Beren oiturak ondo

 Zituzten gordetzen

 Baldin bazan etsayik

 Galdu nayan sartzen;

 Nayago zuten beren

 Odola isurtzen

 Ikusi, ez oiturak

 Utzi lurreratzen

 9

 Gisa orretan danak

 Elkartzen bagera,

 Beti biziko zaigu

 Gure ama euskera;

 Inoren lotzagarri

 Izanak ez gera,

 Eta guazen guztiyak

 Bera laztantzera.

 10

 Laztandu ondorean

 Danak gogor egin,

 Ez dediyen oitura

 Onikan dezegin

 Egin ezkero gure

 Artian alegin

 Ez du esango amak

 Degula utzegin

 11

 Gure seaskachua

 Asko maitaturik

 Pakian bizi biar

 Degu, elkarturik;

 Ama euskara gure

 Erdiyan arturik,

 Lotsu egongo da

 Bai, bethi bizirik.

 12

 Guaza bada aurrera

 Nere anai onak,

 Arturikan bide on

 Batetikan denak;

 Aurrekuan odola

 Kutzatzen degunak,

 Ezan ill arterano

 Gere Euskaldunak.