Gizonaren laur sasoinak
J.A.
1
Hasiko naiz kantatzen pertsu berrietan
Sujeta dut urteak dauzkan sasoinetan
Jendearen bizia da konparatzetan.
Kanpoa berderikan den primaderetan
Iduri du gaztea hogoi bat urtetan.
2
Primadera eder da bere liliekin
Arboleak ostatzen kolore berdekin
Hegaztinek kafirak iten plazerrekin
Mutil-neska gazteak ideia berekin
Lan horri lotzen dira biga elgarrekin.
3
Uda jiten denean lotzen da lanari
Iguzki garbienak beroa lurrari
Nola belarra beti pusan baita ari
Kabalek ere dute orduan janari
Bainan pentsatu behar bertze urteari.
4
Jendeak daukan udan berrogoi urtetan,
Pamiliatua den hori pentsaketan
Bere haurretaz griņa badauka artetan
Girixtinoki nahi beren urratsetan
Karlosa libroago da bere xedetan.
5
Hirugarren sasoina baita Larrazkena
Orduan pasatua hero haundiena
Gain-behera ari da gauzik ederrena
Deia pasatua den denboraz da paria
Eta berriz ezin has iragana dena.
6
Gisa berean dago jendearendako
Larrazkena da hirur hogoi urtetako
Lehen egiten nian hala ta holako
Orai indarrak joan ta gorputza flako
Prestatzen hasi behar beste mundurako.
7
Laugarrena, negua zenbat den lazgarri
Euria ta elurra usu dira ari
Edertasunik deus ez, nigar egingarri
Udan lotu ez dena bihotzez lanari
Hotzen azpian dago herio janari.
8
Neguari konpara ditazke xaharrak
Bere aldia egin du heien indarrak
Uste-gabean berdin itzaltzen bakarrak
Serios-arazten du orduan beharrak
Heieri argi beza zeruko izarrak.
9
Pertsu hauk ikastea ez dautzut galdatzen
Nahiz ez duten nehor ahalaz kolpatzen
Jainkoak egin gauzak ditut hor aipatzen,
Arima beti berdin, gorputza saniatzen
Lurra eta zerua nituen kantatzen.
