Artzaitxoa
Juan de la Cruz, (San)
(A)
Kristo ta animaren Jainkorako beste zenbait kanta
Artzai gaixoak min du bakar,
pozik gabe, atsekaberik,
artzaineska gogoan emanik,
biotza zauriz aren maitetan.
Ezta minduru maiteak zauritzez,
orrek eztio damurik ematen,
biotza zaurituz edukiarren;
aztu dulakoz ari da negarrez.
Artzaineskak azturik daukanaz
gogora utsez, atzerrian
mingarri nai du gaitz-eraman,
biotza zauriz aren maitetan.
Onela diņo: Ai ene!, zoritxar
ni maitatzea nai eztunari,
nigandik alde dabillanari,
biotza zauriz aren maitetan!
Andik luzaro zugaitz batean
besoak eda ditu ederrik,
eta bertan geldi da illotzik,
biotza zauriz aren maitetan.
***
(B)
Artzaitxo bat bakar dago ta ilunik,
atsegin eta pozik ezean,
gogoa tinki bere artzainsan,
bularra maitez oso zauriturik.
Maiteminduaz ez dagi negarrik,
ez du ta atsekabeak samintzen,
biotza zauritan daukanarren;
baiņa aaztua danentz, dago larri.
Bere neska aratzak daukala aazturik
gogora utsez, oņaze gorritan
naita, zigorpetzen da atzerrian,
bularra maitez oso zauriturik.
Ta artzaitxoak dio: bai errukarri
nere maitetik okertu dana,
ta ni ikusiz goza nai ez duna
ta bularra aren maitez zauriturik!
Ta aldi luze ondoren, zuaitz bati
gaiņa ar dio, ta besa betean,
illik lotu da, aitatik dilindan,
bularra maitez oso zauriturik.
