inprimatu
Cántico Espiritual
Izenburua:
Cántico Espiritual
Sinadura:
Juan de la Cruz, (San)
Urkizaren iruzkina:
Egilea(k):
Cruz, Juan de la

Argitalpena:
Karmel.
Urtea:
1990
Argitalpenaren urtea:
Alea:
3/4
Orrialdea:
460-473

 

 

 

 

faksimilea ikusteko


faksimilea ikusteko


faksimilea ikusteko


faksimilea ikusteko


faksimilea ikusteko


faksimilea ikusteko


faksimilea ikusteko


faksimilea ikusteko


faksimilea ikusteko


faksimilea ikusteko


faksimilea ikusteko


faksimilea ikusteko


faksimilea ikusteko


faksimilea ikusteko


Cántico espiritual

 

Juan de la Cruz, (San)

 

 Gaztelu

 

 Maite kantak

 

 Kristo eta Anima ezkontideen alkar arteko olesak

 

 Emazteak

 

 NORA zaitut kuku,

 Maitea, ni emen lagaz intziri?

 Zauri nuzu-ta, ba zoaz

 oreņa bezela nigandik;

 oiuz narraizu, eta Zu igesi.

 

 Arditegitik larrera

 ibilli zabilzten artzai oriek,

 baldin nere maitena

 badakuszue, gaixo

 nagola esan, miņez, il-urren.

 

 Ibar-mendi gaindik

 nere maiteen billa joanen,

 eztut lore biltzerik,

 basa-piztiez ez izu,

 gaztelu ta muga iraganen.

 

 Oi baso eta itzalpe,

 Maiteak eskuz landuak naro,

 oi zelai ori-urdin,

 lore pinpiņaz bitxi,

 esan zuetatik al dan igaro!

 

 Izakiak

 

 Amaika eder-jario

 zailu joan da zuazti otatik,

 eta begira zoala

 aren itxuraz utsez

 bai eder utzi ere jantzirik.

 

 Emazteak

 

 Ai, zerk senda nazake?

 Egizu noizpait neregana!

 Etzaidazu gaurgero

 mandataririk bidali,

 eztakite-ta nik nai dudana.

 

 Or dabilzkit denak

 zure ainbat ederren goresle,

 eta naukate minbera;

 il-urran ere nagozu

 zer zeraz ari dirala zezele.

 

 Baņa nola dirauk,

 bizia, euregan bizi ezik,

 Maiteaz gogoratzez

 datozkikan gezitan

 il-bizian agola errerik?

 

 Biotz au zaurtu eta,

 nola eztuzu senda nai izan?

 Ostu izanik, nola

 uzten duzu onela,

 ta ostu duzuna ez eraman?

 

 Itzali nere kezka,

 ezer ez baitu aringarri!

 Zakuszatela begiok,

 auen argi bai zera:

 Zuretzat bakar nai ditut ekarri.

 

 Ager zakit beingoan,

 il nadi zure ederra ikustez;

 ain zuzen maitemiņak

 ez baitu sendatzerik

 begiz begi ikustez bestez.

 

 Oi iturri gardena,

 zure zillar-azpegi oietan,

 barnean irarririk

 dauzkatan begiņoak

 erakuts bazenetza bepetan!

 

 Ken itzazu, Maitea,

 egan noa-ta.

 

 Senarrak

 

 Zatoz, usoa,

 ara muņoa gaindik

 iure egal-aizetan

 zauriz oreņa, t'atsartuz dagoa.

 

 Emazteak

 

 Nere Maitea mendi,

 zelaigune bakar, oiantsu,

 urrutiko izaro,

 ibai durundatsu,

 aize eztien arnas-xistu;

 

 gauaro izar lorea,

 goizalde bitartera danean,

 murmurika ixilla,

 bakartasun ozena,

 apari pozgarri maitasarrean.

 

 Axeriak atzeman,

 loretan baitago gure maasti;

 larrosaz bitartean

 egiņen dugu bilgo,

 eztedi iņor mendian nabari.

 

 Ago i, Ipar illa;

 ator i, Egoa, maite-ekarle,

 ufaka usaionez,

 egiok baratzeri,

 Maitea loretan dedin ase.

 

 Ots, judear neskatil,

 lili eta larrosa artean

 urin-usai dirauno,

 zagozte auzoetan,

 ez egin otsik gure atean!

 

 Kuka zaite, Kutuna,

 soizu arpegiz mendi-aldea,

 ta ez esan iņori:

 otra izaroz bakar

 dabillen onen lagun-taldea.

 

 Senarrak

 

 Egazti ariņ eta

 leoi, basauntz, orein jauzkale,

 mendi, zelai, ugaran,

 euri, aize, sargori,

 gaueko laztura begirale.

 

 Lira atsegiņ eta

 sirenen zora-kantuez, arren,

 bego zuen aserre,

 ormarik ez ikutu,

 Lagunak ongiroz dezan atseden.

 

 Emazteak egin du

 gogozko atsegin baratzera;

 bere gogara datza,

 lepoa makurturik

 Laztanaren besarte narera.

 

 Sagarrondo azpian,

 antxe zindudan nerekin ezkondu,

 an nizun esku eman,

 zure ama galdu zan

 toki betean ziņan bizkortu.

 

 Emazteak

 

 Gure oea loretan,

 leoi-aitzuloz bilbil ertsia,

 purpuraz edaturik,

 paketan eraikia,

 urrezko milla iskilluz ornia.

 

 Neska gazteak bidez

 or dabiltz zure lorratzean,

 pindarrez ukiturik,

 ardo onduaz birbiz,

 Jainko-urrinte-jario betean.

 

 Ardangela barrunen

 Maitetik edanik, gero ibar

 inguru nindoala,

 ez nekian besterik,

 lenik narraion saldoa ere gal.

 

 An nindun eradoski,

 an zerakuskidan jakite naro,

 eta naizen au osorik

 Ari nintzaion eskeņi,

 an nion itzeman emazte antzo.

 

 Arima, dudan guzia,

 Aren meneko jarduki baita,

 orain enabil saldozai,

 besterik ez eginkizun,

 maite-izan dut soil ariketa.

 

 Gaurtik erri-basoz

 ez ikus ez arki ezpanendi,

 galdu naizela esan,

 maitetan ibil-eta

 galdu-ustez nautela beretsi.

 

 Goizalde otxaroan

 bilduriko lore ta pitxiz

 egiņen dugu txorta,

 zure maitetan lore,

 loturik nere adats-izpiz.

 

 Nere lepoan bakar

 zuk egan zenekusan berean,

 so-eta an atzi geldi

 baitziņan, eta zauri

 erori begi otako batean.

 

 Begira zindudala,

 zureen itzalak nindun jantzi;

 maite-samur zindudan,

 orrela zuten merezi

 nereak, Zugan joa jauretsi.

 

 Ez nazazula gaitzets,

 baldin lenen beltxeran banintzan,

 so eidakezu orain,

 begira ninduzunetik

 doaiez eder bainuzu ni baitan.

 

 Senarrak

 

 Uso zuria kutxara

 itzuli doa altxuma mokoan,

 ta orain usapalak

 maitekide laguna

 batu du ibaiondo naroan.

 

 Bakarrean bizi zan,

 bakarrean du kabi egin,

 bakarrean darama

 bere maiteak bakar,

 bakarrean dira maitemin.

 

 Emazteak

 

 Pozkida gaiten, Maite,

 eta goazen zure ederrean

 un gardena darion

 mendi-muņo ikusle,

 egigun bamago itzalunean.

 

 Ondorean gorengo

 artzulotara joanen gaituzu,

 ondo gordeak baitagoz;

 eta barnera egiņik,

 mingrana-mistela edanen dugu.

 

 An ager zaidakezu

 nere arimak ain gogo izana,

 an emanen didazu,

 nere bizi zerana,

 aurretik eman zenidana.

 

 Eguras-artze ura,

 urretxindorran txiunta gozoa,

 ibarra, ango giroa,

 gauaro izar narean

 min gabe sar oi dan sulanboa.

 

 Iņor ez ikusmira,

 Etsaia ere izkutu zegoan;

 bate zegon esia,

 eta zalditeria

 ur-begitik beera zijoan.

 

 ***

 

 Orixe

 

 Jainkorako maite-leloa

 

 Anima

 

 Non zaude kuku, Maite?

 Emen nuzu mingulin.

 Oreiņak antzo, iota

 nadukazu maitemin.

 Atzetik oska nuzu,

 Zuk neri aldegin.

 

 Sarobitik muņora

 ardien zai oana,

 baldiņ ikusten ba'duk

 nik maiteen dudana,

 esaiok nola nagon

 min, illun, ill-urrana!

 

 Zure billa niazu,

 piztien bildur gabe

 ez loreak biltzera,

 mendira, ibarrera

 arresi ta gaztelu

 bizkor igarotzera.

 

 Oi nere Maite orrek

 landa zaituten oian

 eta baso itsuak,

 esaidazute, esan,

 belardi loretsuak,

 emendik igaro dan!

 

 Izakiak

 

 Ariņ igaro zaigu

 zoramen dariola,

 ta begiratuz utsez,

 gu ikusiz doala,

 daukan edertasunez

 apaindu gaitu ola.

 

 Anima

 

 Ai, nork senda nazake!

 eman zakit egitan!

 Ez ibili geiago

 neri mandaritan,

 ez dakite mintzatzen

 nik nai nuken neurritan!

 

 Andik emendik, Zure

 zoramen esanekin

 zauritzenago naute

 eziņ-esanarekin:

 iltzear nadukate

 bar-bar totel orrekin!

 

 Zelan bizirik iraun

 ez-leku ontan biziz,

 eta maite-guziak

 amuts geldieraziz,

 Arek egin-ukitu

 guziak illeraziz?

 

 Zauritu baitidazu

 biotz au, esaidazu,

 ez al duzu sendatzen?

 Lapurtu ba'didazu,

 orrelan utzi bage

 lapurtu au ar zazu!

 

 Arren, begion argi,

 ez eduki mingarri

 nereok, senda itzezu

 zaitzaten ikusgarri,

 Zutzat bakarrarentzat

 nahi ditut ekarri!

 

 Maitemiņa sendatzen

 ba-dakit neke dala;

 aurpegi eder ori

 agertu dakidala!

 Zu begiz ikusteak

 erioz il nazala!

 

 Oi iturri gardena!

 zillar-leiar orretan

 agertuko ba'lira

 nik nere erraietan

 irarririk dauzkadan

 begi oiek bet-betan!

 

 Ken, Maite! Ba-niazu

 egan.

 

 Kristo

 

 Itzul, usoa,

 orein zauritu onek

 gainduko du muņoa.

 Zure egal oietatik

 arturik otxaroa!

 

 Anima

 

 Nere maitea!: baso,

 zelai gorde, oiantsu,

 urrutiko izaro,

 erreka txurrutatsu,

 aize maiteen xixtu:

 ori ta are zera Zu.

 

 Gau ixil paketsua,

 goiz-argitik urbilla,

 bakardi ozenean,

 musikaren ixilla,

 maitasuna dakarren

 apari zuzpergilla!

 

 Matsa lore daukagu,

 ta axariak atzeman,

 egin dezagun xorta

 arrosaz bitartean,

 ez baita nabariko

 iņor gure landetan.

 

 Ixo! Ipar, erio!

 Ego, maite-ekargarri!

 io nere baratzean

 usaien zabalgarri;

 an aseko Maiteak

 loreetan egarri.

 

 Iudar neskax-lagunak!

 lili ta arrosa artean

 usai onek dirauņo,

 zaute aldamenean;

 arren, ez egin oles

 gure etxeko atean!

 

 Kuka zaite, Maiteņo,

 menditara begira,

 gorde ixil-gordea,

 neskax-lagunak dira

 izaro galduetan

 dabillanaren billa.

 

 Kristo

 

 Arren, egazti ariņ,

 leoi, orein txantxari,

 ibar, mendi, ugalde,

 euri, aize, sargori,

 esnai ta amets artean

 gau latzaren zaindari!

 

 Sirenan zora-kantuz

 dagizue arago,

 gorde asarre ori;

 ez txintik ein geiago

 andregaiak lo egin

 dezan seguruago.

 

 Sartua da Laztana

 gogo zun baratzean;

 bere gogara datza

 loa, bete-betean,

 lepoa makurturik

 Maiteren besartean.

 

 Elkartuak gaituzu

 sagar-ondo azpian,

 an, eskuak emanez

 senar-emazte giņan;

 osasuna arki duzu

 amak galdu tokian.

 

 Anima

 

 Gure oia lore da,

 leoi-zuloz ertsia,

 purpuraz iņaurririk,

 pakeak eraikia;

 bizkorren iskiloez

 inguruan iantzia.

 

 Zure urratsen segi

 nexka gazteak doaz,

 txinpartak ukituak,

 birbiz, on dan ardoaz,

 biotza bizkorturik

 Iainko-usai gozoaz.

 

 Maiteren ardangelan

 edana naiz barnean;

 berriz landa ontara

 atera nintzanean,

 saldoa galdu nendun

 ezer ez oroitzean.

 

 An eradoski nindun

 iakite txit guriaz;

 an eskeņi nintzaion

 nerau, dudan guriaz;

 bere nindula agindu

 nion, danak utziaz.

 

 Anima, dudan oro

 eman nion mendeko;

 naiz geio saldo-zai,

 ez dut deus egiteko;

 ontarako bakar naiz:

 Maitea maitatzeko.

 

 Aurrera larraiņean

 ikusten ez nautela,

 esanen dute, naski,

 maitez galdu naizela:

 galgarri nintzalarik

 irabazi nutela.

 

 Goiz otxean bilduzko

 lore ta pitxiekin,

 egiņen dugu xorta

 Zure maitasunekin,

 eta nere buruko

 ille eio batekin.

 

 Lepoan egan bakar

 nik nenkarren illean;

 so zenegion eta

 bertan lotu ziņean;

 zauri ziņan erori

 nere begi batean.

 

 Begi oiek neretan

 eder ziņan ixuri;

 ala nintzan txit maite,

 ala zuten merezi

 zuretan zekustena

 nereetan iauretsi.

 

 Ez esker gaizto neri,

 nizaizulako beltxun;

 so egidazu, beintzat,

 begiz io baininduzun,

 ederrez, zoramenez,

 apain iantzi ninduzun.

 

 Kristo

 

 Ba-dator uso txuri

 mokoan muskilakin

 kutxara; uxapala

 maite zeukan Arekin

 urondo urdiņetan

 batu dira alkarrekin.

 

 Bakarrean bizi zan,

 bakarrean kabia

 egin du, bakarrean

 du maite gidaria;

 bakartasun aretan

 artua du zauria.

 

 Anima

 

 Maita igun elkar, Maite,

 goazen oian-barnera,

 Zure edertasuna

 mendian ikustera,

 muņoari darion

 uretik edatera.

 

 Andik gorago dauden

 artzulo gordetara,

 aietan bi-biņook

 ixil sartuko gara,

 ta puni-sagardoa

 dedakegu gogara.

 

 An erakutsiko Zuk

 nik gogoan dudana,

 emain ere didazu

 -nere bizi zerana-

 aurreko egun artan

 an eman zenidana.

 

 Aizearen arnasa

 txindorraren txioa,

 izar dagon gauean

 inguru on-giroa,

 min gabe erretzen dun

 sugarraren lanboa.

 

 Etzegon iņor beha,

 Txerren leize zuloan;

 esi-barrua pake

 iabalean zegoan,

 eta zalditeria

 ur-begitik zioan.

 

 ***

 

 Onaindia

 

 Barne-kanta

 

 Emazteak

 

 Nora jun zara, Maite,

 ni emen lagarik min-garrasika?

 Orein antzera zoaz

 iges ni zauriturik;

 emen nozu deiez, ta Zu gordeka.

 

 Artzaiņak, larre-bidez

 ortik bait-zoaze muinoan zear,

 nik maiteen dodan A

 baldin ba'dakuzue,

 aul nagola esan, miņez ta iltzear.

 

 Maitasunaren billa

 mendi-aran orreik zear noake;

 ez dot loraik artuko,

 ez ni piztien bildur,

 zakarrez ta mugaz andik nabilke.

 

 Oi, baso ta leku itsu,

 Maiteak jarriak eskuz emaro!

 Oi, lorez jositako

 barazki-zelai musker,

 esan zuetatik danez igaro!

 

 Izakiak

 

 Milla eder-jarioz

 arin igaro zan ibar otatik,

 ta begiratu soillez,

 bere itxuraz bakarrik,

 guztia itxi euskun eder jantzirik.

 

 Emazteak

 

 Ai, nok osa nagike!

 Onezkero neure zaitez, egitik.

 Ez egidazu igorri

 gaurgero geznairirik

 nik naia esaten ez dakidanik.

 

 Bai, or-an dabiltzanak

 milla zoragarri Zutaz diņostez:

 danak zauritzenago,

 ta il-urren naukie

 itz erdizko esan-ezin motelez.

 

 Baiņa zelan dirauzu,

 bizi, zagozanez ezin bizirik,

 ta il-bearrez ba'zaukaz

 Maiteaz gogartuak,

 barrena dozula gezik beterik?

 

 Zauritu bait-daustazu,

 biotz au zelan ez dozu osatzen?

 Ta ostu ba'daustazu,

 zergaitik olan itxi,

 zergaitik ez dozu lapurtua artzen?

 

 Ito nere sumiņa,

 au itzaltzeko beste ezpaita nainor;

 zakusela begiok,

 euron argi bait-zara,

 ta Zutzat soilki nai ditut izan zor.

 

 Erakuts betartea,

 ta il nagizu zeure zizta ederrez;

 maite-miņa ziurki

 ez dau ezerk osatzen

 itxurak ezik ta begiz ikustez.

 

 Oi, iturri leiar bizi,

 zeure zidarrezko nini orreitan

 nik muinean josirik

 daukadazan begiak

 ņirņir ba'zeuskidaz dardar gozotan!

 

 Ken egistazuz. Maite,

 egazka noa-ta.

 

 Senarrak

 

 Biur, usoa;

 or orein zauritua

 zure egaizez da ageri

 muiņo-gain, eder daula otz-aroa.

 

 Emazteak

 

 Oi, ene Maite!, baso,

 ibar-arte, zelai bakar oiantsu,

 oi ez lakoxe ugarte,

 erreka soiņulari,

 aize bigunaren maitezko txistu.

 

 Gauaro ixil baketsu,

 argi-nabarretik ur danekoa,

 musika-ots ixilla,

 bakar-leku ozena,

 apari eder maite-min eztizkoa.

 

 Azeriak eizatu,

 loretan bai dago gure maastia;

 larrosaz bitartean

 egingo dogu txorta;

 ez begigu iņortxok izu mendia.

 

 Ago geldi, Ipar illa;

 ator i, Ego leun, maite oroikor;

 jo ene baratzean,

 Aren usain-jario,

 lilietan doke Maiteak azkor.

 

 0i, judear neskatxak,

 lore ta larrosak lurrun-ixurka

 dirauen bitartean,

 zagoze basaurian,

 gure etxondoan ez ekin oin-oska!

 

 Gorde zaitez, Maitetxo,

 jo begi-zartaka mendi-erpiņak,

 t'ez gero iņori esan;

 baiņa jo, ugarte arrotz,

 deslai doanaren neskatx-lagunak.

 

 Senarrak

 

 Egazti ego-arin,

 leoi, basauntz, orein, orkatz jauzkari,

 mendi, zelai, uralde,

 euri, aize, sargori,

 gau ernai igaroen izu dardari.

 

 Arren, lira atseginkor

 ta itxas-zora-kantuz dagitzuet zin,

 bare zuen sumiņak,

 t'ez ikutu ormarik,

 Kutunak baketan atseden dagin.

 

 Sartua da Emazte

 opa eban baratz zoragarrian,

 ta gogo beroz datza,

 samea makurturik

 Maite duanaren besarte eztian.

 

 Sagar-ondo azpian,

 antxe zinean bai nigaz alkartu,

 an neutzun emon esku,

 zure ama galdu zan

 tokian bertan zu ziņan osatu.

 

 Emazteak

 

 Gure oe loreti

 ingurutik leoi-lezaz esia,

 gorritan edatua,

 bakerik eragia,

 eun urre-ikurdiz eder jantzia.

 

 Zure lorratz atzetik

 bidean dabiltza neska gazteak,

 txinpartak ikututa,

 ardao onduaz txerbel,

 Jainko-lurrunetan bizkor barneak.

 

 Ardangela ixillean

 Maiteaz ni ase, ta gero ibarrez

 abia nintzanean,

 enekian ezertxo,

 lengo elia be ez neban jarraiez.

 

 An nindun ugatzatu,

 an irakats eustan eztizko jakintza;

 nik, ostera, nazana

 oso neutsan eskiņi

 betikoz emonik emaztezko itza.

 

 Kemen ta dodan oro

 Aren morroitako dot aukerazi;

 ez naz gero eli-zain,

 ez nik beste arlorik,

 maite izan dot soilki jardun berezi.

 

 Gaurtik ni usa zear

 ez baldin ba'nabe ikus-idoro,

 galdu nazala esan,

 maite-jolaska ibilki,

 galdua egiņik nabela atxilo.

 

 Lora ta pitxi guriz

 -goizalde otzean biok batuta-

 egingo dogu txorta,

 Zure maite-suz gara,

 ene ule batekin alkar eiota.

 

 Ule bakarņo ari,

 nik lepoan egaz nenkarrenari

 ene saman so zeuntson,

 eta, Zu bertan barro,

 neure begi baten jaus ziņan zauri.

 

 Zuk ni begiz jotean

 begiok ninduen doaiz edertu:

 alan ninduzun maite,

 ta alan eben merezi

 Zugan ekusena, nireak gurtu.

 

 Enagizu ezetsi,

 beiņola azal baltz ba'ninduzun aurki;

 orain so eikedazu,

 Zuk begitu ondoren

 eder-dirdira bai eustazun itxi.

 

 Senarrak

 

 Uso zuria barriz

 abarraz kutxara yaku biurtu,

 baita usapalak bere

 ur-ertz orlegietan

 maite eban laguna jarrugi dausku.

 

 Bakarrean bizi zan,

 ta bakarrean dau abia egin,

 bakarrean daroa

 bere maiteak soilki,

 bakarrean au be maite-zauriz min.

 

 Emazteak

 

 Goza gaitezen, Maite,

 ta goazen zure doaiz asetzen

 ur gardena darion

 mendi-muiņo aldera;

 barnego itzalean sarta gaitezen.

 

 Eta andik aurrerantza

 artzulo goitara goakez gero,

 txit ostenik bait-dagoz;

 an bi-biok sarturik,

 granada-mistela dogu txastauko.

 

 An Zuk erakutsiko

 nik apeta biziz gogo nebana,

 baita emongo bere

 an Zuk, ene bizia,

 beste egunean emon zeustana.

 

 Aizearen ats mea,

 txindor eztiaren maite-leloa,

 ibar ta ango giroa,

 izar dan gau narean

 min gabe erretzen daun sugar-lanboa.

 

 Etzan iņor begira,

 etzan Txerrena be agiri iņondik,

 esia bake egoan,

 zalditeria barriz

 ur-begi aurrean joian jatsirik.

 

 ***

 

 Akesolo

 

 Emazteak

 

 Non zara, Maite, ostendu

 olan nozula izten zotiņez?

 Oreina lez zara aldendu,

 ni jo ondoren maitemiņez;

 deika atzean ni... eta zuk iņes!

 

 Artzaiok, zuen zortea

 balitz larrez lar or zabiltzela

 ene Maitea aurkitzea,

 esaiozue onela:

 Eri ta miņez ilten nauela.

 

 Maitea non idoroko

 mendi ta ibar naz billa joango;

 ez dot lorarik jasoko,

 ez pizti-izurik izango,

 ta arresi ta mugak iragango.

 

 Itauna gizakiei

 

 Zuok, baso eta abaro,

 Maiteak bere eskuz jarriok;

 zuok, lorez txit oparo

 iņaurritako zelaiok;

 esan or zear al dan igaro.

 

 Izakien erantzuna

 

 Ederrak eder ereiņez

 txara otatik joian lasterrez

 eta euroi so egiņez

 bere irudi uts bakarrez

 jantzirik ditu itxi ederrez.

 

 Emazteak

 

 Oi, nork osatu naike ni?

 Emon zakidaz Zu Zeu bein baten.

 Ordainik ez bial eni,

 ez dakie eta asmaten

 gogoko dodan ezer esaten.

 

 Guztiak niri or doaz

 millaka eder Zutzaz kontaten.

 Eta zauri barriz joaz

 il-ainik nabe lagaten

 totel deustenaz esan-mesaten.

 

 Zelan bizirik dirauzu,

 zeugan bizi ez baldin bazera,

 ta gezi ilgarri badozu

 len Maiteaz zeuk atera

 edo dakizun guztia bera?

 

 Zelan biotz zeuk baitu au

 zauritu ta ez dozu osatzen?

 Zelan zeuk ostu dozun au ez dozu

 Zeutzat eskatzen

 ta bein ostu au zeureganatzen?

 

 Ixildu nire antziok,

 Zeuk bestek ori ezin dau-eta;

 asetu nire begiok,

 euron argi zaitue-ta;

 Zeu besterik ez dabe nai-eta.

 

 Arren, zakidaz ageri,

 il nadin Zure ederra ikusita;

 maitasunez dana eri

 Maitea aurrean eukita

 bestela ezin dozu bizi-ta.

 

 Iturri leiarrezkoak:

 ai, zuen zidar-ispilluetan

 Aren begi ain gozoak

 banekusaz nik berpetan,

 tint markatuak nire erraietan!

 

 Ai, begiok ein albora,

 egaz noa-ta.

 

 Senarrak

 

 Usoa, atzera;

 or ageri da muiņora

 zure egadaren aizera

 orein eria egurastera.

 

 Emazteak

 

 Ene Maitea: mendiak,

 ibar bakarti abarotsuak,

 ugarteko lur barriak,

 ur-andi durundutsuak,

 aize legunen maite-txistuak.

 

 Gauaro ixil baketsua,

 egunsentia ingurukoa,

 ots ixillezko soiņua,

 soiņudun bakar-giroa,

 maitezko apal-ordu gozoa.

 

 Uxatu lukiak urrun,

 loratan da-ta gure mastia;

 artean egin dagigun

 larrosaz sorta gorria,

 eta iņor barik bego mendia.

 

 Geldi, Ipar-aize, ator i,

 maite pizgarri, ego leguna;

 gure ortura etorri,

 ta ixuri eure lurruna,

 lore-usaiz ase dadin Kutuna.

 

 Judako ninfa gazteak,

 urrin-jario diran artean

 larrosondo ta loreak,

 zagoze kanpo aldean

 eta, arren, ez jo gure atean.

 

 Ostendu zaite, Maitetxo,

 aurrez aur beitu mendietarantz:

 baiņa ez esan ezertxo;

 beitu bai irla atzetarantz

 joakunaren lagunetarantz.

 

 Senarrak

 

 Zuoi nago, txori laster,

 i, leoi, orein, orkatz triskarioi;

 aran, mendi ta ibai bazter,

 euri, aize sargorioi

 eta gau-izu itzargarrioi:

 

 Lamiņen kanten ederrez,

 zuoi arentzat arrenka nago;

 asko dau zuen aserrez,

 ez jo esian geiago

 lo egin daian aseroago.

 

 Sartu da sartu laztana

 bere gogoko baratz maitean

 eta an da asero etzana

 burua bake bakean,

 bere Maitearen besartean.

 

 Sagarpe zoriontsua!

 Antxe zindudan bein emaztetu;

 an emon neutzun eskua

 ta zere ama bein loitu

 zan lekuantxe zaitut garbitu.

 

 Emazteak

 

 Lorez dago gure oia,

 leoien zuloz ondo zaindua;

 errege-estalkiz jantzia,

 bakean oiņarritua,

 milla urre-estalkiz koroatua.

 

 Neska gazteak badoaz

 zure atzean antxintxikari,

 txinparten ikututxoaz,

 ardo gozoa edari,

 Jainkozko urrin onez igari.

 

 Maiteren gelan edanez

 egonik, andik kanporakoan

 zelaian zear joanez

 danaz azturik niņoan,

 lengo elirik barik ondoan.

 

 An edei eustan barrua,

 bere gozoen an emon barri;

 eta an nik neure burua

 Aren mende osoz jarri;

 an emazte-itza emon berari.

 

 Nire gogo ta dodanak

 Arentzat baiņo eztau legerik;

 agur, lengo artzai-lanak,

 gaurtik ez dot egiterik

 maitatzekoa baiņo besterik.

 

 Gaur gero ez banakuste,

 ez eta aurkitzen lengo lanetan,

 galdu nazanik ez uste,

 neure maitezko bidetan

 irabazle urten dot, ez kaltetan.

 

 Lore ta esmeralekin,

 goiz-ozkirritan zoli baturik

 sortak dagiguzan egin,

 zure maitez loraturik,

 neure ule-izpi bataz loturik.

 

 A, Zuk nire idunean

 egaz ikusi zendun izpia!

 A ikusiaz bat ziņean

 atan gelditu josia

 ta nire begi batak eria.

 

 Zuk niri begituago

 zeure ederra zeunstan ixurtzen,

 ta ninduzun maiteago,

 ta neu ninduzun makurtzen

 Zugan nenkusan guztia gurtzen.

 

 Ez naizu, bada, gatxetsi;

 len Zutzat izan banaz baltz ero,

 ondo naikezu miretsi

 Zuk begiratuaz gero

 ederrez jantzi nozun ezkero.

 

 Senarrak

 

 Sartu da uso zuritxoa

 arkan abarra bere mokoan;

 batzandu da usapaltxoa

 nai ebanaren ondoan,

 ibar orlegien abaroan.

 

 Bakar bizi zan usoa,

 bakarrean dan bere kabia,

 ta bakarrean daroa

 Maiteak aren bizia,

 berau be antxe maitez eria.

 

 Emazteak

 

 Poztu gaiten, Maite, bion

 ederra ikusiz zeure ederrean;

 ta sartu ur garbi darion

 mendi eta tontorrean;

 barnago daigun jo txara artean.

 

 Gero goiko atxetarantz

 bi biok gara bai zuzenduko,

 ta arzulo gordeetarantz

 joanda an gara sartuko,

 ta granat-ura an miaztatuko.

 

 An deustazu agertuko

 ene gogoak naien ebana,

 an niri eskuratuko,

 neure bizi zaitudana,

 lengo egunez emon zeunstana:

 

 Aizearen bafadea

 urretxiņolen kantu gozoa,

 txarako atsein betea,

 gauaro ederrekoa,

 sugar errekor minik bakoa.

 

 Ez dauka iņor begira,

 Aminadab bere ez da somaten;

 lasaituz doa estira,

 ta zaldundia azken baten

 ara aren aurrez berantz joaten.

 

 


inprimatu