Atseden aldi batean

Errandonea

 Nik dena zeruko muxika

 zela uste izandu nuen,

 gauzak oro zirela otoia,

 ixiltasunaren eskeintza;

 giza-habarrotsik ez bai nuen

 aditzen, ez uri-zintzarririk.

 Izadiaren bizi-moldea

 nedukan aurrean, eta...

 bera nuen ikusgai bakarra.

 ...eta beti gauza berberak

 ikusten nengoela,

 kanpoko itxuraren koloreak

 itsutu ninduen;

 eta munduko nigarra

 koprenitzeko belarria

 itxi zitzaidan, sorgor;

 begiek, berriz, lausokor.