¡Tristia!

Iraola, V.

 ¿Eskuchotik eldu ta

 eskalletan bera,

 pastel bana eman ta

 etzera atera,

 nere Julitarekiñ

 lenago kalera,

 eskolik ez dalako

 anchen jostatzera?

 ¿Non dezu aizpachua?

 ¿non ibildu zera?...

 ¿eztakizula non dan

 esanaz onera,

 zatoz zure amaren,

 begiyen aurrera?

 ¡Jesus amoriyua;

 ¡Jesus biyotz-bera,

 zu nere doloriaz

 kupitzen bazera,

 arren bildu nazazu

 aurchua echera...

 -Amacho ¿nola beste

 denda aundiyartan

 amoñakiñ gosuak

 genituben ñan ñan?

 ¿Ez aldaki Amacho

 nola izan giñan...

 ¡chupatzekuak ere

 badira bada an?

 -¡Non ene, non!

 -Eztaki,

 Piakiñ lenguan,

 pastel aundi bat nola

 ikusi genduban?

 -A! bai; Pepaenian;

 ¡Zer gauzak goguan

 ume berrichu onek

 gordetzen dituban.

 ¿Eta zer?

 -Anitacho

 aizparen kontuban,

 anchen biyak utzita

 alkarren onduan,

 nere amoñagana

 juan nintzan onduan.

 Amacho, kulpa denak

 eman Anitari,

 zergatikan Anitak

 esan ziran neri,

 ark egingo ziyola

 kontu Julitari.

 ...............

 Onla kulpa emanaz

 batek bestiari,

 ama larritu triste

 penaz betiari,

 etzizayon aingeru

 laztana ageri.

 Beltza, zer beltza kulpak

 biar duben izan,

 guziyak itzulika

 juan nai dutenian.