Erromako Kristauburu ta errege, Leon XIII-ri

Iñarra, Manuel Antonio

 Ez da aterako, baña beartu

 Ezkero ateratzera,

 Etorri bedi bestera juan

 Gabe Euskaldun lurrera:

 Danetatikan bereziyak, gu

 Iñorchorenak ez gera,

 Ez Frantziana ta Españarena

 Ez degu gure izkera,

 Bakar-bakarrik

 Jainkoagandik,

 Auez au joa da onera.

 Abendu illa berez illuna,

 Denbora negargarriak,

 Ainbesteraño non Erromari

 Ekin diote guztiak:

 Kristori entzunta ezpageundeke,

 ¡Ai gure errukarriak!

 Zuekin nago, ez ikaratu,

 Orain ta beti chikiak;

 Onek chukatzen,

 Poztu ta kentzen

 Dizkigu malko-larriak.

 Poztu zaitea, zu, Karpin

 Perusa ta Erromarekin,

 Poztu Euskalerri ta Italiya

 Poztu Oyarzun nerekin:

 Poztu mundua, danen biotzak

 Bateratu ta alkarrekin,

 Poztu gaitean pentsakai danak

 Utzirik Kristorenakin,

 Lajarik illun

 Ta goibeltasun

 Danak onerizkoakin.

 ¡O gure Aita chitez Donea

 Bere bizitza kantatzen,

 Emateagatik lenbizi nere

 Premiziak jarri nintzen

 Bere poz eta naigabeetan

 Parte ote naizen izaten

 Baita Euskaldunak bere semeak

 Gaituela ere esaten,

 Bai Euskaldunak,

 Portiz zaldunak,

 Ez gera orrekin lotsatzen

 ¡Agur gure Aita ezti biguña

 Ausardi ause barkatu;

 Bere semerik azkenekoena

 Da izan zayona mintzatu:

 ¿Baña nik nola aunditasuna

 Al-izain det berdinkatu?

 Ezin diteke eta biotzak

 Bearko-itugu trukatu,

 Baña neria

 Aiñ da chikia,

 Berean gorde bear du.