|
Ill nai eta eziñ ill
1
Milla ta zortzireun da
zortzigarren urtian,
Apirillako illaren
ogeigarrenian.
bertso bi paratzeko
beta dedanian,
alegiña egingo det,
gaurko egunian,
señale da nere ustez
oraingo legian.
2
Biyotza daukat triste
alegratu ezin det,
motibua zer dedan
deklaratu nai det.
Kautibaturik nauka
dama polit batek
ni atormentatzen nau
krueldade onek,
berak ez du kulparik
esango det zeñek.
3
Iru urte dirade
sentitatzen dedala,
eta ezda ogei egun
deklaratu naizala,
erantzun ziran bada
bear zan bezala,
neria izango zala
nai banuan ala,
egiyaz esan ziran
maite ninduala.
4
Gurasuak nai ezarren
guk biyok nai badegu,
pena orren infernua
logratuko degu.
Zenbait gau tristetan
naiz ni desbelatu,
uniyo ditxoso au
dutelako galdu,
alperrik zure aitak
ezetz esango du.
5
Lenago joten nintzan
etxe orretara
nere begiyak zutaz
konsolatutzera.
Etxekuak etzekiten
begi aben sarrera,
bakarrik nere jornada
zala zu ikustera,
¡ai! Jesus etorri da
guziyok galtzera.
6
Amoriyua zerdan
jakiñ nai duana,
emen paratuko diyot
pintura bat ona.
lenago joko dute
zeru goyak lurra,
eta eroriko da
norteko izarra,
itzaliko dan baña
daukadan su garra.
7
Ill nai ta eziñ ill
agoni tristia,
zu zerala motibo
urriki mitia.
¿Nola izan laiteke
zuk kulpa izatia?
fina izan zerade
munduko legia,
fortuna gabe jayo
ziran mirabia.
8
Enkargatzen zaitu ni:
illtzen naizaneko,
nere biyotz gajua
erresjitratzeko;
an billatuko dituzu
zortzibat letratxo,
orduan zera fiñez
desengañatuko
ez dirazu geiago
falsua deituko.
9
Nere entierrora
biardezu etorri,
enterratu ta gero
luto beltzez jantzi,
kalian publikatu
mundu guziyari,
alargundu zerala
esan lagunari,
asko nai zeniyola
difuntotxuari.
10
Enkargatutzen zaitut
ill da gero ere,
arren leyaltadia
bear dirazu gorde.
Egon alba zintezke
dibertitu gabe
ez begira gizonai
urrutira ere,
adios ene maitia
ondo bizi zaite.
|
