Lur-ikara
Guillemet, Bernard
1
Agorrilaren gau eder batez, hegoa dantzan zabilan,
Eta izarrak begi keinuka, ernerik zagotzin beilan;
Gizonak aldiz estalgi-pean, ados loarekilan,
Bainan jauzika xutitu ziren, harrituak ikaretan.
2
Ohe, kadera, mubleak oro, hasi ziren arraboska,
Etxolak, etxe, gaztelu, dorre, guziak berdin saltoka.
Debruen edo sorginena zen gau hartako guduka?
Etzen debrurik ez sorginik han, bainan lurra dardarika.
3
Jakintsun frango bada Frantzian, bai eta ere munduan;
Hetarik nehork deus ez asmatu, gcrtatu aintzin ponduan.
Tresna ederrik badabilkate izarren inguruan;
Guretzat guti on ditakenik dakite denen buruan.
4
Ari ziren bai bihamunean ikararen esplikatzen,
Pastu ondoan haren bolaia nolakoa zen ikertzen;
Galtzapeneren haunditasuna artatuzki izartzen.
Nigar auhenen entzule bazen, nehork ez jakin xukatzen.
5
Jakitatea ez da ez aski Jainkoari paretzeko;
Jakitateak, orguluz kanpo, beti gu ttipi utziko;
Jakitateak ez du sekulan lur-ikara heziko:
Zeru-lurren jaun behar litake gauza hoier manatzeko.
6
Lur-ikararen memento hartan, oi ene izialdura!
Munduaren azken eguneko hauxe da gure mentura!
Hedoi gainetan ikusiz heldu, Jesus, zure itxura!
Nor da hemen asma dezakenik orduko denen latzdura?
7
O Jesus Jauna, zu etortzean, ikaratuko da lurra.
Burrunbak eta zure ospeak sor-araziko beldurra.
Zure argiak agertuko du nor izan den maltzurra.
Lur-ikara baino lazgarria haren ondoko makurra.
8
Hilen artetik piztu zinean ikaratu zaukun lurra.
Harekin betan agertu zinen bozkariotan mundura.
Zure kurutzez, otoi egizu, azken mundu dardara
Guretzat ere-izan dadila zorion haste segurra.
