Gizon herratua
Ezkurra
1
Gizon bat zohan behin gau ilhun batean
Hotza senditu gabe, latza bihotzean:
Zangoak herrestatzen zituen bidean:
Segur sofritzen zuen bere izaitean.
2
Izpiritua oihuz ez zuen aditzen;
Bihotzetik odola hasia agortzen:
Biziak gaztigatu handietarik zen
Amodio galduek kurutzefikatzen...
3
Argiņo baten pean mintzatu zait neri,
Ezinbertze guzia agertuz gauari.
Uko egina zion bere buruari,
Ezin trenkatuz zagon gizonen lurrari.
4
Gauak berriz iretsi du gizon galdua;
Erna, lagunak! Eta erakuts mundua!
Ithoko du ez bada laster lagundua.
Gau pasa orduko argiz apaindua.
5
Berantegi heldurik hor daude lagunak,
Othoitza ezpainetan, lurrean belhaunak.
Argi ttirinta ez du ikusi gizonak.
Barka eta har beza gure Jainko onak.
6
Bertzaldian, lagunak, lehentchago erna.
Galdu-ta ez da bethi salbatzen gizona.
Pitz argiak goizago, hori segurrena,
Gizonek ikusteko gauean eguna.
