Mintza zaitez bere itzez

Etxezarreta, Iñaki

 Eguna argitzean

 euria goi-bean,

 Zeru urdiñarengan

 laiñoak aidean.

 Yolas egin nai dute,

 elkarrez dantzatu,

 Oiuak, irrintziak,

 denok katez lotu.

 Tan-tan tantoka dira

 lurrera erortzen,

 Odeien garraxiak

 elur dira biurtzen.

 Lurrak irintzi naia

 bularrak zabalduz,

 Barneko egarria

 ase du txastatuz.

 Emeki arnas otzez

 uraren kabia,

 Arkaitz-sabel legorrez

 eioz iturria.

 Saltoz txintxer gaiñean

 egoak astinduz,

 Zugaizti ixilean

 txoriak mantenduz.

 Iges-iges gain bera...

 Beldurrak darama.

 Karraxien kelarra...!

 Gaur, mendien Ama

 Izuaren naigabez

 gelditzen naiz minez

 Eguna erori da

 gauaren oiñazez.

 Eta nere malkoak

 ez dira asetzen...

 Errekaren begiak

 nutela otoizten:

 Gaillurreko ametsak

 nigaz daramazkit,

 Itxas amorratuak

 xurgatuko dizkit.

 Arkaitz-uts zaitut uzten

 mamirik gabean,

 Zigorraren eletan

 mantendu zaitean.

 Zukin mintza nai nuen

 elkar arkitzean,

 Igande goiz orotan

 mendira ioaitean.

 Bainan «Eziña» dator

 itz motel biurtuz,

 Bioren esi tontor

 «Erdera» altxatuz.

 Egun luzez igartzen

 arnas gabe iltzen,

 Mami orde ezurtzen,

 Arkaitz-soil gelditzen.

 Itz legunen billa

 galdezka nabila,

 Nun arkitu, illa

 pizteko abila?

 Oroitu zaitez

 diarra entzunez,

 Altxa nahi nauzunez,

 bizi maitasunez.

 Indar almenez

 gora ordez,

 Ixil bildurti

 noa zugandi.

 Ikas entzuten elkarri,

 Lotuz eskuz eskuari,

 eta

 Zuen izkuntz-bakarra

 Beti bedi EUSKARA.