Mundura jaio nintzen gorputz baten jabe

Esnal, Pello

 Mundura jaio nintzen

 gorputz baten jabe,

 geroztik hemen nago

 honen mirabe.

 Pasa erazi dizkit

 hamaika nahigabe,

 ordainez jaroa du

 hamabi jarabe.

 Hainbat miserere

 gazi-gozo ere

 entzun badu ere,

 ez dabil hain trebe.

 Pozik utziko nuke

 bertsorik gabe.

 Urte larri haietan

 jaioagatik, ai,

 beti izan nuen nahiko

 esne eta ahi.

 Hura zen bizitzea

 bapo aste eta jai,

 jolasa adiskide,

 garbitasuna etsai,

 usain txarra noiznahi,

 jarioa nonnahi,

 hankatartea blai,

 pardela ere bai,

 estuasunik gabe,

 tra-ra-la-ra-lai.

 Pardela utzi orduko

 eskolaz eskola,

 izan nuen non zaildu

 nere oskola.

 Aise ikasi nituen

 «Gernikako Arbola»

 cuatro por cien veinte

 eta «Cara al sol»a,

 baita ere nola

 anima kontrola,

 gorputza kaiola

 gertatzen zaiola,

 eta ez edukitzeko

 preso inola.

 Nere anima gaisoa

 salbatu ustetan,

 apaiz batekin hasi

 nintzen hizketan.

 Parterik ez hartzeko

 gizonen festetan,

 onik ez dagoela

 munduko nahasketan

 Zergatik kezkatan

 ibili hainbestetan,

 batzutan neskatan,

 lan bila bestetan?

 Gorputza fraile sarta

 nuen gaztetan.

 Nola bizitu nintzen

 fraile komentuan

 ez dago esaterik

 bertso-kantuan.

 Hamairu arte izan

 ziren lar santuan,

 gregorianoaren

 konpas nekatuan,

 gorputza espantuan

 sotana-zakuan,

 anima lantuan,

 biak pekatuan,

 larri samar seigarren

 mandamentuan.

 Komentutit irtenda,

 haiek iskanbilak

 soldaduskara joan

 behar mutilak.

 Han hala esan zidan

 teniente zakilak,

 alferrik dituztela

 kaiku inutilak.

 Adio, fusilak,

 aireko misilak,

 negar-malko isilak

 eta txusko-opilak.

 Alde onak baditu

 gorputz zirpilak.

 Soldaduskatik libre

 eta bihotz bero,

 ezin denbora luze

 iraun soltero.

 Ezkonberritan neska,

 mutikoa gero,

 eta oraindik sasoiko

 norbait prest balego,

 aukera onik edo

 egokituz gero,

 listo jo ta fuego

 hasteko egunero.

 Hain gorputz inutila

 ez daukat gero.

 Hamaika inbidia

 emana hainbati,

 ondo gobernatua

 egon da beti.

 Kirofanotik ere

 gaztea izaki;

 lau aldiz pasea da

 ez beldur, ez zapi:

 osasuna aitzaki,

 zirti-zarta ebaki;

 zenbat adabaki

 dituen nork daki?

 Odolkitan sartzeko

 pronto dut aurki.

 Hemen gazteena ere

 zahartzen da agudo,

 gorputz txar honek ez dit

 asko iraungo.

 Kirola utzi eta

 ez footing, ez judo,

 hauxe da baldartzea

 segundoz segundo.

 Ni ez naiz egundo

 izango miss mundo

 ezta ere inungo

 Juan Carlos segundo.

 Nire izenik ez da

 urrun entzungo.

 Izena eta gorputza,

 a zer nolako bi,

 bat makal daukat eta

 bestea groggy.

 Hemen bagoaz denak,

 mehe eta lodi,

 indultorik ez zaio

 etortzen inori.

 Oraindik erori

 ez den zenbait txori

 laster da hil zori,

 badakigu hori.

 Izango ahal da behar

 hainbat hilobi!