Bertso berriak, nintzen korriklariari jarriak

Esnal, Pello

 Barre egin nahi duenak

 adi beza adi:

 ni ere izana naiz

 korrikalari.

 Gorputzez baldar samar

 eta zangoz nagi,

 ez nauzu garindarra,

 Pello edo Juan Mari.

 Baina, zer ixtori!,

 ez al dago ongi

 zenbait zilbor lodi

 dantzan jartze hori?

 Kontatuko dizuet

 bertso kantari.

 Maratoiaren moda

 etorri zen eta

 denok bihurtu ginen

 erdi atleta.

 Nik ere harrapatu

 bait nuen kasketa,

 han hasi nintzen footing

 egiten herrenka.

 Ez bada errenta

 motorra erreta

 dagoen Lambreta

 baten konpoketa,

 sasoiko nengoen ni

 ajez beteta!

 Footing-ean jo ta ke,

 buru ta belarri,

 egin nuen hamaika

 joan-etorri.

 Hasiera batean

 estu eta larri,

 azkenerako nintzen

 oilar samar jarri:

 «Zer Iruntxiberri

 eta zer Pakirri,

 onena heorri,

 eutsi sasoi horri!

 Zergatik ez herriko

 jaietan korri?».

 Halakoren bat

 heldu zen,

 parranda haundi baten

 biharamuna.

 Diana entzun eta,

 hura garizuma!

 nahi orduko ez nuen

 topatu komuna

 Buruan lurruna,

 hanketan beruna,

 soinean iluna

 txandal marraduna...

 Kalera irten nintzen

 gizon txukuna!

 Ez linimento Sloan

 eta ez jarabe

 han nintzen irteeran

 gosaldu gabe.

 Tiroa entzun eta,

 «altza porru, dale!»,

 hura zen korritzea

 tximistaren pare.

 Haseiran aire,

 harro kalez kale,

 berehala bare,

 erruki eskale.

 Azkarrago ibiltzen da

 zenbait txitxare.

 Korrikari ekin nion

 martxa airosoan,

 hala segitzekotan

 bide osoan.

 Kontuak hasi ziren

 bigarren pausoan,

 flakiak harrapatu

 ninduen lazoan

 Begiak lausoan,

 indarrak auzoan,

 bares erasoan

 zilbor erosoan...

 dortsala bera ere

 enbarazoan.

 Errukari nindoan

 herrian barrena,

 garraiatu ezinik

 tripa-barrena.

 Entzun ere entzun nuen:

 «hau astakirtena,

 hildakoa zirudik

 zulotik irtena».

 Hain zen nabarmena

 zangoen herrena

 hanka bat aurrena,

 gero bigarrena,

 zuzenago ibiltzen da

 kostako trena.

 Izerditan botata

 hiruzpalau litro,

 pentsatzen jarri nintzen

 ni neurekiko:

 «Aurretik dituk denok,

 neska eta mutiko,

 atzetik gehienez bi,

 Mertxe eta Juanito.

 Laster haiz, txikito,

 estul ta gonbito

 Zertarako ito?

 Uztak eta kito.

 Nola izan hindekek

 hain txoropito?

 Kilometro dexente

 dira hogeitabost,

 etxe parera heltzeko

 egin behar bost.

 Han amak esan zidan

 «nekatua zatoz»,

 emazteak «animo»,

 txalo eta zahatoz.

 Baina ni indar motz,

 planto erronka joz:

 «Zer aupa eta hots,

 zer otxo kuartos!

 Nahiko korrika egin

 diagu gaurkoz».

 Egiq aitortzea

 gauza derrigorra:

 ez naiz aeroplanua,

 ez naiz Concord-a.

 Behin aterako eta

 sententzi gogorra:

 txukunago ibiltzen

 omen da mozkorra.

 Baina ez izorra,

 mekasuen la txorra,

 nahi duenak horra

 non duen rekord-a.

 Ontzeko ez du behar

 oso bizkorra.