Artzain beltcharen neurthitzak. Alegiak (XXVIII. Mende jende mendre)

Zalduby

 1

 Lehengo demboretan

 ez zela deus onik,

 Maiz aditzen dena da

 gazte hoien ganik.

 Chaharra naizelakotz

 erran gogo dut, nik,

 Oraikoez badenez

 errenkuradunik.

 2

 Diote berthutea,

 fedea, odola,

 Oraiko jendeari

 guttitu zaizkola.

 Hobe omen da orai

 chikana, eskola,

 Bakhotcha bere eta

 bertzen ez achola.

 3

 Haurretik mainaz galdu,

 gero gazte choro,

 Gure seme alaben

 haizu dire oro.

 Burhaso'ta nausien

 indarrak akhabo.

 Beraz bazter chuchenik

 gerokotz badago.

 4

 Zenbat alfer, edale,

 aise bizi nahi!

 Eta zenbat emanak

 gurikeriari!

 Zembat hortakotz aiher

 Jainko legeari!

 Aise jendetasuna

 da ttikitzen ari.

 5

 Leheneko mendetan

 hau zen, hau, zuzena

 Denek ohoratzea

 berthute zuena.

 Orai zer nahi bidez

 gora heltzen dena,

 Hainitzen agurretan

 omen da lehena.

 6

 Zuzen'eta makhurra,

 elgarri guduan,

 Aspaldi etsai handi

 Zabiltzan munduan.

 Jendea zuzenaren

 alde zen orduan.

 Indar gaitza du orai

 makhurrik eskuan.

 7

 Fedea lehendanik

 mendratua baita,

 Bihotzen hotz idorra

 erraitea gaitz da.

 Bere burua beizik

 nihor ezin maite,

 Izanagatik ere

 ama edo aita.

 8

 Ongi-egile gutu

 orhoit da mundua;

 Ahaidetan beretan

 labur da dolua,

 Hila hil; osoki da

 etchetik khendua;

 Bai eta hark utzia

 harentzat galdua.

 9

 Huna orai zer laiten

 askoren nahia:

 Gezurrari ez dadin

 gerlan har egia.

 Zotzetik da zirin,

 hazitik bihia.

 Gezurra lege bada,

 haizu da gaizkia.