Esperanza edo igurika. Artzaijilasa

 Gure biziera da, gaitz eta onaren,

 Poz eta damuaren burruka naasia:

 Zorionekoenak beregin du aditzen

 Guzia iretsi nai baten iotorria.

 Mende, omen, diru du gizonak amestzen,

 Andreak apangai ta garaitondoakin:

 Danak dute bizitza bete ta mindutzen

 Ipuiezko urgullu eta atseginakin.

 Gaur zispiratzen duten ondasun palsoa

 Uste dute bigarko etorkizunetik;

 Baña denbora egaatzen da eta badoa

 Bigar orren argirik ikusi gaberik.

 Ta noizpat zoriona badute probatzen,

 Zeñen billa ibill zan aen aundinaia,

 Biotzak du erdian bakarrik arkitzen

 Iguin garbieza edo autsikia.

 Gure zorabia du gozatzen egiak;

 Pozari zaio gero damua gertatzen:

 Anima arritutzen du irudiutskeriak,

 Desengañuak berriz negar erazitzen...

 Eta baldin munduan doaiak millaka

 Ezin irichirikan badabill naasia;

 ¿Nola ez ezagutu dala igurika

 Emen ez dagoen on baten butargia?

 ¡Ai!-bizitz bide ori ezagututzean

 Alaitu ta gidatzen gaituen argia,

 Da egun garbi eta betiko batean

 Ez-baiean arkitzen dan egunsentia.

 Eta orain esango didazute neri,

 ¿Non da ichas doatsu kalaezgarria?

 Egarri ase eziña ¿nola kendu guri

 ¿Non arkitu eguanz orren gidargia?

 ¿Iñoizere goizean gerta etzaizuten

 Begira aintzir bateko leiar urdiñean

 Urrezko goibelcho bat parrez iragotzen

 Igargi ariñen gisa uraren gañean,

 Ta aren apain gorri ta erak ikustean

 Antzestutzen-egoki aren leiarrean,

 Ustekaberik alcha begiak zerura

 Miragarritutzeko aren sortuera.

 Egin orrela bada, zuen zentzuetan

 Esan dizutedana aintzira orretan:

 ¿Esperantz-iturriren billa zabiltzate?;

 Zerura alcha begiak ta ikusko dezute.