Eriotzearen oroitzapenaz

 Zuen eriotzeaz funtski oroitzerat,

 Leia-zintezkete ongi bizitzera:

 Mugu lazgarri ura datza urbildua,

 Alarik, ez duzue iguntzen mundua.

 Plazerak, ontasunak tutzue maitatzen;

 Zuen gogo guzia etan da baratzen;

 Ek utzirik bertzenzat, gutien ustean,

 Aurkituren-zarete lurraren barnean.

 Etorri bezain sarri iltzeko orena,

 Orena, sainduak berak lazten-dituena,

 Iuie ikaragarri; ordean yuztuak

 Naiko tu gaztiga zuen bekatuak.

 Ez da zeren orduan laguntza bilatu,

 Auzo, aaidetarat oiuz abiatu;

 Ez du niork izanen urrikalmendurik,

 Etzaitzue emanen kontsolamendurik.

 Etsitu bearko da zeruko graziez,

 Baita, mundu untako fagore guziez:

 Zuen barkamendua, nigar, marrasketan,

 Galdeginen duzue, bainan alferretan.

 Zuen obra guziak dire agertuko,

 Balentza zuzenetan dire pisatuko:

 Ongiak izanen-du, saritzat, zerua,

 Gaizkiak, gaztigutzat, infernuko sua.

 Bat-bedera, balinba, nai da salbatu,

 Saindu, saindak bezala loriaz gozatu:

 Ekin zorionerat eltzeko bidea

 Da bakarrik yaun-ona zinez maitatzea.

 Dezagun beraz maita sainduen saindua,

 Eta igun, biotzez, betikotz mundua.

 Oi! ez bekigu aantz il bear garela,

 Zeruko erresuma yuztuentzat dela.