Bildots aitamez gabetua

Dibarrart, Pierre

 1

 Sorthu nintzen neguko gaurik hotzenean;

 Aita hil berria zen, ni munduratzean

 Amaz gabetu nintzen gau hartan berean

 Ume zurtza gelditu etchola batean.

 2

 Auhenka ari nintzen iraungia gosez,

 Lurrean hedatua ikharetan hotzez;

 Jainkoa urrikalduz ene bihotz minez

 Lagundu nau, izeba amatzat emanez.

 3

 Ethorri zen izeba nitaz yabetzera,

 Bihotz onez altchatu besoen artera.

 Hark eraman ninduen Biskaiko etchera

 Eta esnea eman nasai edatera.

 4

 Ume yabe gabea ez hadila lotsa;

 Nahiz aita eta amekin ez haiteken goza,

 Nik arthaturen baihaut ahal bezain ontsa,

 Behar hordu guziez altcha niri boza.

 5

 Primaderan break agertzearekin,

 Borturat ginohazin biak ardiekin;

 Izebak erran zautan: agokit enekin,

 Lanyerretan ni gabe hi eror ez hadin.

 6

 Hi bahaiz ederrena bildots guzietan,

 Harturen hau otsoak hortaz begietan,

 Etcholarat bil hakit ilhun hegietan

 Eta urik ez edan ziphu lohietan.

 7

 Ene maite lagunak aita'mek arthatzen

 Gomendio guzia nik bezala zuten

 Bainan librotasuna maitegi baitzuten

 Toki debekatuak hautatzen zituzten.

 8

 Ait'ametarik ziren behin eskapatu

 Oihanik beltzenera elgarrekin heldu

 Han zituzten otsoek itsuski kolpatu,

 Bizia utzi bainan ohorea khendu

 9

 Nik ziphu lohitsuan ez dut edan urik

 Ez otsoen menean egon lokharturik;

 Hortakotz dut galdea izatu gazterik,

 Muthil aberats eta prestu baten ganik.

 10

 Izebak nahi baitu, hura dut utziko,

 Zelhai eder batera naiz egon yautsiko;

 Aisean bizitzea dut ardietsiko

 Eta otso maltzurrak ez nau ausikiko.

 11

 Ume zurtz prestu hori ekharriz gogora

 Bizi bedi gaztea horren arabera;

 Aphal sortu zuhurra altcha daite gora

 Aberats ergela da yautsiko behera.