Aita zuurra eta irur semeak

Dibarrart, P.

 Aita batek zituen iru seme bein,

 Ekien aur denboran baitzuen atsegin;

 Gero eman diote ainbertze biotz min,

 On guziez nagusi nai giren egin.

 Semeak, mintzo ziren elgar-aditurik:

 Aita zaartu zare ez da progotchurik;

 Landak eta dirua guretzat utzirik,

 Obe duzu bakean deskantsu bizirik.

 Zeren falta duzuen errazue aurrak,

 Jan edan onak ala soineko ederrak;

 Onak zueri utziz dretchoen indarrak,

 Nork dauzkit chukaturen ondoko nigarrak?

 Aita! zer uste duzu zikoitz batzu garen,

 Zeren gatik ginuke nigarrik eginen;

 Ait'amenzat umeak biotz onak diren,

 Menean eman arte ez duzu jakinen.

 Baratze gibeleko elorri churian,

 Oatzeto bat zagok lau chori barnian;

 To, ek eman detzagun kaiola batian,

 Ait'amak az detzaten anditu artian.

 Bea zozue orai kaiolan emanik,

 Mokoak chabalduak nola dauden andik;

 Ait'amak bazkarekin aldean jadanik,

 Burasoak aurrentzat ola egiten dik.

 Ume ek aski andi egin zirenean,

 Kaiolatik zituen igorri airean;

 Ait'amak ere artu segada batean,

 Eta biak ezarri kaiola berean.

 Ikusi ditutzue umeen artatzen,

 Bi zaarrek lau gazte kaiolan bazkatzen;

 Orai gaztek ait'amak badituzte azten,

 Nik ere dauzkitzuet ontasunak uzten.

 Semeak asi ziren keinuka elkarri,

 Aitaren alki ortan zoin bear da jarri;

 Bainan chori gazteak deus gabe etorri,

 Eta zaarra gosez kaiolan erori.

 Orra zein beratza den ait'amen biotza,

 Ume gaichtoek ditek gogor eta otza;

 Ortakotz izatu nauk buluzteko lotsa,

 Beude ene alkia, landak eta poltsa.

 Zeru lurrek ez ditek nioiz makurtzerik,

 Gidari dutelakotz Jainkoa bakarrik;

 Oro nagusi diren etche batek ez dik,

 Betirisantseneko bideaz bertzerik.

 Zenbat zaar munduan goizik buluziak,

 Laidoen jasaiteko menera jautsiak;

 Manatzeko dretchoak bertzeri utziak,

 Ongi egin ondoan gaizki ikusiak.