Eta nik hegoa...

Borda, Itxaro

 Larrazken honek iparraldetik

 tristezia dit ekarri

 Herritik urrun joanik eta

 oihal beltza dut ezarri...

 Bakartasunak botatuko nau

 bakarrikan gabe sarri:

 Hiri handian ibiltzen gara

 samin eta hotz elgarri...

 Nahiko nuke kartzelatikan

 hegaldaka ihes egin

 «Bide galduok nora doazin»

 urxo griseri galdegin...

 Baina eskuko erhi artetik

 ur xirripa zait aldegin;

 Harek oraino aintzira urdin

 sakonean du atsegin...

 Gauaz ametsez ikusten ditut

 herriko mendiak sutan

 Hego haizea ari delarik

 hostoak hartuz bertsutan...

 Gauaz ametsez begiak zaizkit

 urez gainditzen batzutan

 Nagolakoan erdi-galdurik

 herria fidantza zutan!

 Haize hegoak euskal lurrari

 emana dio indarra

 Sor arazi du mendetan zehar

 bizitzarako pindarra!

 Hiri grisean nere arima

 bortxatuz sartu iparra,

 Haize hegoak atera beza,

 ikus dezadan izarra!

 Hego aireak argitzen gaitu;

 ni ere argi nezala,

 Zeru gainean eguzki gorri

 biga balire bezala...

 Eta neguko elurrak urtuz

 lurrak darion gesala

 Otsail mineko hego zoroak

 garbituz lehor dezala!

 Maite dut maite hego orroan

 mendiko haritzen malda...

 Moralista ez dadila gero

 gaurko bertsuez asalda,

 Idazten badut: hegoak dakar

 maitasun obraren Balda

 Eta biluzten banaiz orduan

 senditzeko haren kalda...

 Nere herria irriz ari da

 urrian larrazkenean

 Iratze gorri hoien gainetik

 urxoak lohazkenean...

 Etxeak ere bozkariotan

 sartzen dira azkenean

 Sua pizturik haurrak beroan

 uroski ditazkenean...

 Sinesten dut bai hego haizeak

 nauela berriz sortuko

 Larrazkenetan joanen ez dela

 treinikan basamortuko...

 Bide zabal bat zorionari

 diot orduan lortuko

 Eta nekeak bururaturik

 hitzik ez zait agortuko...