Itsas' arraintzalea

Barbier, Jean (J.B., Donibane-Garaiztarra, Ganich)

 1

 Argi, batzuen pare, zeruko izarrak

 Hiltzera deramatza iguzki-zirrintak.

 Gauazko ilunbea doa suntsizera,

 Oilarrak kukuruka kantuz ari dira.

 2

 Etxeño batean da leiho bat zabaldu,

 Leihotik gizon harek zerura behatu:

 Itsas-arrantzalea badoa untzira,

 Bere haur ttipiñoen urteik haztera.

 3

 Jauzian leihorretik untzira da sartzen,

 Eta bi arraberi berehala lotzen;

 Itsaso-zabalerat horra nun doazan:

 Petik gainera urak nola derabiltzan!

 4

 Ura da gibelean, ura aintzinean,

 Ura da ezkerrean, nola eskuinean...

 Zeru garbia aldiz uhartza-gainean:

 Zoinen ttipi zaizkigun itsaso haundian!

 5

 Aphur bat dueneko Jainkoa othoiztu,

 Erne-ernea ditu sareak hedatu;

 Bere lan gogorrean haurrez da orhoitzen

 Horrek dako bihotza xut-xut atxikitzen.

 6

 Itsaso-hegaztinak trumilka doatza,

 Intzireka, hixtuka, han-hemen dabiltza:

 Heien kasail gorriek ez dute lotsatzen:

 Bere haurren jostetak zaizko iduritzen.

 7

 Arrainak sartu arte sarean zaflaka,

 Ogi-puskari zaio lotzen ahamenka:

 Ur-xorta batez gero ahoa hezatzen,

 Eta sarea berriz uretik altxatzen.

 8

 Ohartu gabetarik, lanaren erdian,

 Zerua zain histen hedoien artean.

 Itsasoa da jartzen samurrik jauzteka,

 Untziari kexurik uhainak jazarka.

 9

 Horra ximixtak eta ortzantza karraskan.

 Noiz ikusi da horren nekaitze gaitzikan?

 Intzaur-kusku bat zuen iduri untziak,

 Zerura zeramala uhainen jauziak!

 10

 Othoitzez ikaran da orduan emaiten;

 Zeruko Am'onari «hel» dio egiten:

 «Zerurik beltzenean izar garbiena,

 «Zatozkit otoi hurbil zure haurra gana!»

 11

 Zer zorion! haizeak ordutik gelditu:

 Itsaso kexua zen emeki eztitu.

 Iguzkia ere zen basi distiratzen,

 Nigarrak zituela begiañ xukatzen!

 12

 Leihor ondorat gero untzia da heltzen:

 Hemen musu, han musu, ait'ona da artzen.

 Itsasoti kan gaur da bizirik athera...

 Bihar itzuliko da... itsaso hortara!