Joan
dira zenbait urte herriz herri poemak irakurtzeari ekin genionetik.
Joan dira zenbait urte behinola zabalik eta garbi zegoen bidea sasiak
jan gura zuela ohartu eta berriz ere garbitzeari ekin
genionetik..Ordutik, egiten duguna zentzugabeko nahasketa baino ez dela
leporatu digute. Gure testuek ez dutela deus balio eta horregatik
apaintzen ditugula desitxuratu arte, anabasan galarazi arte. Gure
helburua nabarmentzea ei da, komunikabideetan ahalik eta foto gehien
hemerotekatzea. Posearen poetika ei da gurea.
Buruko azkura hori baretu gurean hasi gara berbetan; Egia
da, akaso beldurra diogu gure poemak, daudenean, ordubetez
irakurtzeari. Geuk ere aurreiritziak ditugu: poesia astunegia da,
aspergarriegia, bere horretan eskaintzeko, horregatik laguntzen
gaituzte musikari, aktore, margolari, irudigile eta enparauek.Baina
oraingoz, liburuek ez dakarte musikarik!? Poesia liburuetan ez da
ilustratzaileen zantzorik!? Ez baitira bizileku bera poemarentzat
liburua eta oholtza. Liburuan etxeko da poema eta oholtzan etorkin.
Orduan igo ditzagun liburuak oholtzetara eta esan dezatela esan
beharrekoa, guk idatzi genituen, utz gaitzatela baketan! ai baina
entzungo duenik ez badago?! eta… entzuten duenak hori baino ez du
egiten, entzun? begiak itxita dator? konpasa galduta?
Bildu
ginen poetak, musikariak, aktoreak, pintoreak eta enparauak. Bildu
ginen hizkera bat darabilgulako, irakatsi zigutenari aurre egiteko
geurea sortzeko beharra dugulako. Elkar ulertzen dugu. Ez gara gor,
mutu, itsu.
Baina
ikastea memoria ariketak egitea ere bada eta sortzen ari garena
errepasatzeko astia hartu beharrean gaude. Horregatik dakartzagu
galderak ikurrak atriletan zintzilik.
Mikelazulo
bihotz bakartien kluba
Literatuzta